പാശ്ചാത്യ ലോകത്തിലെ പരുക്കൻ വ്യക്തിമാഹാത്മ്യവാദത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, കുട്ടികളെക്കുറിച്ചുള്ള പുരാതന ഇസ്രായേലിന്റെ വീക്ഷണത്തിന് കുടുംബത്തിന്റെ ഭാവി പ്രതീക്ഷയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. കുട്ടികൾ പക്വത പ്രാപിക്കുകയും ഒന്നുകിൽ വിവാഹം കഴിക്കുകയോ വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചയക്കുകയോ ചെയ്യുന്നതുവരെ അവർക്ക് സമൂഹത്തിൽ ഒരു സ്ഥാനവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവർ തങ്ങളുടെ അടുത്ത വീട്ടിലെയോ അവരുടെ പട്ടണത്തിലോ ഗോത്രത്തിലോ രാജ്യത്തിലോ-തങ്ങളുടെ മൂപ്പന്മാരുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിച്ചു- ഒരു മറുപടിയും കൂടാതെ. എന്നാൽ അതേ കുട്ടികൾ തന്നെയായിരുന്നു ഓരോ കുടുംബത്തിന്റെയും (ചിലപ്പോൾ മുഴുവൻ പട്ടണങ്ങളുടെയും ഗോത്രങ്ങളുടെയും) പ്രതീക്ഷയുടെ താക്കോൽ. ഒരു കുടുംബത്തിന്റെയോ ഗോത്രത്തിന്റെയോ പാരമ്പര്യം കുട്ടികളിലാണ് കെട്ടിപ്പടുത്തിരുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അവർക്ക് സമൂഹത്തിൽ അധികാരമില്ലെങ്കിലും, എല്ലാ സമൂഹത്തിന്റെയും ഭാവിയുടെ താക്കോൽ അവരായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഉല്പത്തിയിലെ വംശാവലികൾ പിതാവിന്റെ പേരിനൊപ്പം രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്, എന്നാൽ അവ മക്കളുടെ പ്രവർത്തികളുമായി വിശദീകരിക്കുന്നു.

ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ജക്കാർത്തയിലെ റോഡിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ റോഡരികിലെ ദൃശ്യങ്ങൾ ചെറിയതോതിൽ രസകരമായതു മുതൽ ആഴത്തിൽ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നത് വരെയാകാം.

ഹൈവേയിൽ ഗതാഗതക്കുരുക്കിൽ അകപ്പെട്ട ഡ്രൈവർമാർക്ക് കളിക്കോപ്പു വിൽക്കുന്ന സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും സങ്കടകരമാണ്. എന്നാൽ ചില കുടുംബങ്ങളുടെയും വ്യക്തികളുടെയും കുട്ടികളുടെയും നിന്ദ്യമായ ദാരിദ്ര്യം ആഴത്തിൽ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്നു. നിശ്ചയമായും മതിയായ പാർപ്പിടം, വസ്ത്രം, ഭക്ഷണം, വെള്ളം, ശുചിത്വം എന്നിവയില്ലാതെ, ഈ സാഹചര്യങ്ങളിലുള്ള ആളുകൾ തീർത്തും നിരാലംബരും തകർന്നവരുമാണ്.

അത്തരം ദാരിദ്ര്യം കാണാതെ മുഖംതിരിക്കുക പ്രയാസമാണ്. കുറ്റബോധത്തിൽ നിന്ന് ദേഷ്യത്തിലേക്കും, അവഹേളനത്തിൽനിന്നും നിരവികാരതയിലേക്കും നീങ്ങുന്ന പ്രതികരണങ്ങൾ നമ്മിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന രംഗങ്ങളാണവ. മിക്ക സംഭവങ്ങളിലും,നമ്മുടെ ദൃഷ്ടി വ്യതിചലിപ്പിക്കുകയും ഒന്നും ചെയ്യാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ലോകത്തിലെ ജീവിതത്തിന്റെ തകർച്ച നാം കാണുകയും അത് പ്രാവർത്തികമാക്കാൻ വളരെയധികം പ്രയാസമാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ യേശു വ്യത്യസ്തനായിരുന്നു. താൻ ഈ ലോകത്തിന്റെ തകർച്ചയെ പുണരുകയും അതിൽ സ്വയം പങ്കുചേരുകയും ചെയ്തു. വാസ്തവത്തിൽ, താൻ ജീവിതത്തിന്റെ തകർച്ചയെ തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒന്നാക്കി മാറ്റി.

യേശുവിന്റെ തലമുറയിലെ ജനങ്ങൾക്ക് സമൂഹത്തിന്റെ പുറത്താക്കലുകളിലും തിരസ്‌കരണങ്ങളിലും സ്വയം അവരോധിക്കുവാനുള്ള തന്റെ സന്നദ്ധതയെക്കാൾ കുറച്ച് കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ ആശയക്കുഴപ്പമുണ്ടാക്കി. മറ്റാളുകൾ പിന്തിരിയുമ്പോഴും തകർന്ന ആളുകളോട് യേശു അഗാധമായ അനുകമ്പയും കരുതലും കാണിച്ചു. ഒരു പ്രത്യേക കുഷ്ഠരോഗിയുമായുള്ള തന്റെ ഇടപെടലിനെക്കാൾ വ്യക്തമായി ഇത് മറ്റെവിടെയും കാണാനിടയില്ല.

യേശുവിന്റെ നാളിൽ കുഷ്ഠം വൃത്തികെട്ടതും വിനാശകരവുമായ ഒരു രോഗമായിരുന്നു, അത് വളരെ വലിയ പകർച്ചവ്യാധിയാണെന്ന് ഓർക്കുക. ഒരു വ്യക്തിയുടെ ചർമ്മത്തിൽ വരണ്ട പാടുകൾ ഉണ്ടായാൽ, അവനെ പുരോഹിതന്മാർ പരിശോധിക്കും, തുടർന്ന് കുറച്ച് സമയത്തേക്ക് ഒറ്റപ്പെടുത്തും. രണ്ടാമത്തെ പരിശോധനയിൽ ശരീരത്തിലെ പുള്ളി കുഷ്ഠരോഗമാണെന്ന് തെളിഞ്ഞാൽ, രോഗി തന്റെ കുടുംബം, വീട്, ജോലി, സമൂഹം, സിനഗോഗ് എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്ന് സമൂഹത്തിന്റെ പുറത്ത് അലഞ്ഞുതിരിയുവാൻ വിട്ടയ്ക്കുന്നു. അവർ പലപ്പോഴും മറ്റ് രോഗബാധിതരോടൊപ്പം ഭ്രഷ്ട് സമൂഹങ്ങളിൽ ജീവിക്കും, കുഷ്ഠരോഗം പിടിപെടുന്നതിന് മുമ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നതുപോലെ ജീവിതം പുനരാരംഭിക്കാൻ ഒരിക്കലും അനുവദിക്കില്ല. അത്തരമൊരു വ്യക്തി “സാധാരണ” ആളുകളുടെ ഇടയിൽ തങ്ങളെത്തന്നെ കണ്ടെത്തിയാൽ, അവർ വായ മൂടിക്കെട്ടി നിലവിളിക്കേണ്ടിവരും: “അശുദ്ധൻ! അശുദ്ധം!” ആളുകളോട് അകന്നു നിൽക്കാൻ അവർക്ക് പറയേണ്ടി വന്നു. ആളുകളോട് അകന്നു നിൽക്കാൻ പറയുന്ന, ഇതിനകം ഒറ്റപ്പെട്ട വ്യക്തിയുടെ , വൈകാരികമായ ഒറ്റപ്പെടൽ സങ്കൽപ്പിക്കുക.

കുഷ്ഠരോഗികൾ അവരുടെ നാളിലെ സാധാരണ ഭ്രഷ്ടരായിരുന്നു – വീണുപോയ ലോകത്തിൽ വീണുപോയ ആളുകളുടെ തകർച്ചയുടെ , അസ്വസ്ഥതയുളവാക്കുന്നതല്ലെങ്കിൽ, വ്യക്തമായ ചിത്രം. ഒറ്റപ്പെടലും സങ്കടവും ലജ്ജയും വേദനയും നിറഞ്ഞ ജീവിതമായിരുന്നു അവർ നയിച്ചിരുന്നത്.

ഒരു കുഷ്ഠരോഗിയുമായുള്ള യേശുവിന്റെ അസാധാരണമായ കണ്ടുമുട്ടലിന്റെ പശ്ചാത്തലം ഇവയെല്ലാം നൽകുന്നു. മത്തായി ആ രംഗം വിവരിച്ചു:

അപ്പോൾ ഒരു കുഷ്ഠരോഗി വന്നു അവനെ നമസ്കരിച്ചു കർത്താവേ, നിനക്കു മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ ശുദ്ധമാക്കുവാൻ കഴിയും എന്നു പറഞ്ഞു. അവൻ കൈ നീട്ടി അവനെ തൊട്ടു:

“എനിക്കു മനസ്സുണ്ടു; നീ ശുദ്ധമാക” എന്നു പറഞ്ഞു; ഉടനെ കുഷ്ഠം മാറി അവൻ ശുദ്ധമായി. യേശു അവനോടു: “നോക്കൂ, ആരോടും പറയരുതു; അവർക്കു സാക്ഷ്യത്തിന്നായി നീ ചെന്നു നിന്നെത്തന്നേ പുരോഹിതന്നു കാണിച്ചു, മോശെ കല്പിച്ച വഴിപാടു കഴിക്ക” എന്നു പറഞ്ഞു..” (മത്തായി 8:2-4)

രണ്ട് കാര്യങ്ങൾ വേറിട്ടുനിൽക്കുന്നു: ഒന്ന്, കുഷ്ഠരോഗിയുടെ ധൈര്യം. ആൾക്കൂട്ടം ചെങ്കടൽ പോലെ പിരിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ യേശുവിന്റെ നേരെ ആഞ്ഞടുക്കുന്നത് എനിക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയും. അവനെ സൗഖ്യമാക്കുവാനുള്ള ക്രിസ്തുവിന്റെ കഴിവിലുള്ള അവന്റെ ആത്മവിശ്വാസം രക്ഷകന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുവാൻ അവന് ശക്തമായ ഒരു പ്രചോദനമായിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തെ കാര്യം ക്രിസ്തുവിന്റെ കരുണയാണ്- കരുണ എന്ന വാക്ക് പാഠത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും. യേശുവിന് ഈ മനുഷ്യനെ ഒരു ധാരാളം വിധത്തിൽ സുഖപ്പെടുത്താമായിരുന്നു. ചിന്തിയാലോ ഒരു വാക്കാലോ ആംഗ്യത്താലോ തലയാട്ടിയോ ജോർദാൻ നദീതീരത്തെ ചെളി പുരട്ടി മറ്റൊരിടത്ത് കഴുകാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടോ അവനെ സുഖപ്പെടുത്താമായിരുന്നു.

വർഷങ്ങളായി മനുഷ്യസ്പർശം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു വ്യക്തിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, യേശുവിന്റെ കരുണാപൂർവമായ സ്പർശം ഈ കുഷ്ഠരോഗിയുടെ ഏകാന്ത ഹൃദയത്തെ സുഖപ്പെടുത്തുന്നതിയാതോടൊപ്പം അവന്റെ രോഗബാധിതമായ ശരീരത്തിനും സൗഖ്യം നൽകി. വളരെ ആഴത്തിൽ തകർന്ന ഈ ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിക്കാൻ യേശു എത്രത്തോളം പോകാൻ തയ്യാറായി എന്ന് കാണുന്നത് ശക്തമാണ്.

പക്ഷെ എന്തുകൊണ്ട്? തകർന്ന ലോകത്തോട് ഇടപെടാൻ യേശു എന്തിനാണ് ഇത്രയും ദൂരം പോകുന്നത്? ഒരുപക്ഷേ, എബ്രായർക്കുള്ള പുതിയനിയമലേഖനത്തിൽ നമുക്ക് ഉത്തരത്തിന്റെ സൂചന കണ്ടെത്താൻ കഴിയും. നാം ഇങ്ങനെ വായിക്കുന്നു:

നമുക്കുള്ള മഹാപുരോഹിതൻ നമ്മുടെ ബലഹീനതകളിൽ സഹതാപം കാണിപ്പാൻ കഴിയാത്തവനല്ല; പാപം ഒഴികെ സർവ്വത്തിലും നമുക്കു തുല്യമായി പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവനത്രേ നമുക്കുള്ളതു. അതുകൊണ്ടു കരുണ ലഭിപ്പാനും തത്സമയത്തു സഹായത്തിന്നുള്ള കൃപ പ്രാപിപ്പാനുമായി നാം ധൈര്യത്തോടെ കൃപാസനത്തിന്നു അടുത്തു ചെല്ലുക. (എബ്രായർ 4:15-16)

യേശു ജീവിതത്തെ അതിന്റെ വിവിധ തലങ്ങളിൽ അനുഭവിച്ചു. നാം നമ്മുടെ തന്നെ പ്രയാസങ്ങളാൽ സഹായത്തിനായി അവനിലേക്ക് തിരിയുമ്പോൾ, നമുക്ക് ലഭിക്കുന്ന ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം, അവൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു എന്നറിയുന്നതാണ്, കാരണം അവൻ മനസ്സോടെ മനുഷ്യജീവിതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു – ഇടപഴകുകയും അനുഭവിക്കുകയും, തകർന്ന ആളുകളെ അവരുടെ ആവശ്യ ഘട്ടത്തിൽ ആലിംഗനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.

തകർന്ന ജീവിതത്തെ യേശു സ്വാധീനിക്കുന്നു, കാരണം നമ്മുടെ തകർച്ചയിലേക്ക് തന്റെ ദൈവിക സമ്പൂർണ്ണത പകരാൻ താൻ തയ്യാറാണ്. നമ്മെത്തന്നെ മികച്ചതാക്കാൻ ദൈവം നമ്മെ വിളിക്കുന്നതിനുപകരം, താൻ നമ്മുടെ തകർച്ചയിലേക്ക് വന്നു.