അതുകൊണ്ട്, ദരിദ്രരോടും പീഢിതരോടുമുള്ള താത്പര്യം എന്റെ അനുദിന ജീവിതത്തിൽ എങ്ങനെ പ്രായോഗികമാക്കുന്നു?

നാം കണ്ടുമുട്ടുന്ന ദരിദ്രർ

അനുദിന ജീവിതത്തിൽ നമുക്ക് ദരിദ്രരുമായി നിരന്തര സമ്പർക്കമുണ്ട്. ചിലർ നമ്മുടെ വീടുകളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു, മറ്റു ചിലരെ കടകളിൽ കണ്ടു മുട്ടുന്നു… അങ്ങനെ നിരവധിപ്പേർ. ദരിദ്രർ എന്ന വിശാല ചിത്രത്തിൽ ഇവരെപ്പോലുള്ളവർ അഗണ്യരായിത്തീരാറുണ്ട്; പ്രശ്നം വിപുലമായതിനാൽ നാമതിന്റെ മുമ്പിൽ നിസ്സഹായരാകാറുമുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, ദാരിദ്ര്യം എന്ന ആഗോള പ്രശ്നം നമ്മുടെ മുമ്പിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ നമ്മുടെ തൊട്ടുനിൽക്കുന്ന ചിലരുടെയെങ്കിലും ജീവിതത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെന്ന് ചെറിയ മാറ്റം അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ വരുത്താൻ നമുക്ക് കഴിയണം.

നമ്മുടെ ചറ്റുപാടുമുള്ള പാവപ്പെട്ടവരുടെ ദയനീയ സ്ഥിതിയിൽ ആശ്വാസമാകുവാൻ നമ്മുടെ ഇടപെടലിനാകും. ഈ ആളുകളെ ദൈവം നമ്മുടെ പക്കലേക്ക് വിടുന്നതാണ്. അതേസമയം തന്നെ ദരിദ്രരുടെ സമഗ്രമായ പ്രശ്നങ്ങളിലേക്ക് നമ്മുടെ ശ്രദ്ധ ഉണ്ടാകുകയും ഏതു വിധത്തിൽ ഇടപെടാനാകുമെന്ന കാഴ്ചപ്പാട് രൂപീകരിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതുമാണ്. ആളുകളുടെ താല്ക്കാലിക ആവശ്യങ്ങൾ കടന്ന് യഥാർത്ഥ ആവശ്യങ്ങളിലേക്കും നാം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. പ്രശ്നങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ വക്തിപരമായതാകാം, ചിലപ്പോഴത് സംവിധാനത്തിന്റേതുമാകാം. ഒരു വ്യക്തിക്ക് ജോലി ചെയ്യാൻ വയ്യാത്തതുകൊണ്ട് ദാരിദ്ര്യമുണ്ടാകാം, തൊഴിൽ സാധ്യതകൾ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടുമാകാം. ഇത് രണ്ടും പരിഗണിച്ച് വ്യത്യസ്തമായി അവയെ സമീപിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഇന്ത്യയിൽ ദരിദ്ര കുടുംബങ്ങൾ കടബാധ്യതയിൽ അകപ്പെടുന്നത് രോഗം മൂലമോ വിവാഹച്ചെലവ് നിമിത്തമോ ആണ്. ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന നിലയിൽ ഈ സാഹചര്യങ്ങളിൽ സഹായഹസ്തം നീട്ടാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അവരെ, കടക്കെണിയിൽ തകർന്നു പോകാതെ രക്ഷിക്കാനാകും. സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സുകളെ ശരിയായി വിനിയോഗിക്കാനും കടം ഇല്ലാതെ ജീവിക്കാനും പഠിപ്പിക്കുന്നത് മറ്റൊരു സാധ്യതയാണ്.

നമ്മുടെ സമയം ചെലവഴിക്കാം 

പലപ്പോഴും നമുക്ക് ആളുകളെ സഹായിക്കുന്നതിന് വലിയ പരിമിതിയായിരിക്കുന്നത് പണമല്ല, സമയമാണ്. തിരക്കുള്ള ജീവിതത്തിൽ സമയം കണ്ടെത്തുകയെന്നതിന് വലിയ കഴിവ് തന്നെ വേണം. അതോടൊപ്പം ശരിയായ ചില മനോഭാവങ്ങളും നമുക്കുണ്ടാകണം.

ആദ്യം തന്നെ, സമയം ദൈവത്തിന്റെ ഉദേശ്യങ്ങൾക്കായി ചെലവഴിക്കുന്നതിന് ദൈവം ദാനമായി നല്കിയതാണെന്ന് കണക്കാക്കണം. ശബത്ത് നിയമം നാം ശ്രദ്ധിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലാക്കിയതാണ് വിശ്രമത്തിനും മതിയായ സമയം കണ്ടെത്തണമെന്നത്. നമ്മുടെ സമയം നമ്മുടെ സ്വകാര്യ സ്വത്തല്ലെന്നും ദൈവത്തിന്റെ ഓദാര്യദാനമാണെന്നും മനസ്സിലാക്കുമ്പോൾ നമുക്ക് അത് മറ്റുള്ളവരെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കാൻ കുറച്ചു കൂടി സാധിക്കും.

രണ്ടാമത്തെ കാര്യം, പിന്നെത്തേക്ക് മാറ്റിവെക്കാനുള്ള നമ്മുടെ പ്രവണതയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്. ഇതിനെതിരായി പറയുന്ന നിരവധി സദൃശ്യവാക്യങ്ങളുണ്ട്. വിശ്വാസികൾ എന്ന നിലയിൽ നാം നമ്മുടെ സമയം ഉത്തരവാദിത്വപൂർവം വിനിയോഗിക്കണം. ഞാൻ ചെയ്യാറുള്ള ഒരു കാര്യം, ഇന്ന് ചെയ്യാൻ പറ്റുന്ന എല്ലാം – അത്യാവശ്യമില്ലാത്തതാണെങ്കിൽ കൂടി – നാളത്തേക്ക് മാറ്റിവെക്കാതെ ഇന്നു തന്നെ ചെയ്യുക എന്നതാണ്. അതുവഴി എനിക്ക് നാളെ മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി ചെലവഴിക്കാൻ കൂടുതൽ സമയം ലഭിക്കുന്നു.

അവസാനമായി നമുക്കുണ്ടാകേണ്ട മനോഭാവം മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടി ത്യാഗം ചെയ്യാൻ മനസ്സുണ്ടാകുക എന്നതാണ്. പലരും തങ്ങളുടെ ഒഴിവ് സമയം മാത്രമാണ് മറ്റുള്ളവർക്കു വേണ്ടി മാറ്റിവെക്കാറുള്ളത്. എന്നാൽ നാം മറ്റുള്ളവർക്ക് ഒരു അനുഗ്രഹമാകണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കിൽ നാം ചെയ്യാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ചില കാര്യങ്ങൾ വർജ്ജിച്ചുകൊണ്ടും ആവശ്യങ്ങളിലിരിക്കുന്നവരെ സഹായിക്കാനാകും.

മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടി നമ്മുടെ സ്വകാര്യതയെ ത്യജിക്കുന്നത്

മറ്റുള്ളവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്കുവേണ്ടി നമ്മുടെ വീടുകൾ തുറന്ന് കൊടുക്കുന്നത് വളരെ കുറച്ച് പേർ മാത്രം ചെയ്യുന്ന ഒരു ശുശ്രൂഷയാണ്. നമ്മുടെ സ്വകാര്യതയുടെ അവസാന കോട്ടയും നഷ്ടപ്പെടാൻ നാം ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. വീടിന് പുറത്തുള്ള പരിപാടികൾ കുഴപ്പമില്ല, എന്നാൽ വീട്ടിലേക്ക് ആളുകൾ വരുന്നത് പ്രയാസകരമാണ്.

എന്നാൽ നമ്മുടെ വീടുകൾ നമ്മുടെ സ്വാർത്ഥമായ ഉപയോഗത്തിനുള്ള ഇടങ്ങളായിട്ടല്ല, അവന്റെ രാജ്യത്തിനു വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കാനാണ് ദൈവം ദാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. യഥാർത്ഥത്തിൽ പുതിയ നിയമത്തിൽ ആവർത്തിച്ച് ഊന്നിപ്പറയുന്ന ഒരു കല്പനയാണ് അതിഥിസത്ക്കാരം ചെയ്യണമെന്നത്. (റോമർ 12:13; 1 പത്രൊസ് 4: 9; എബ്രായർ 13:2)

അതിഥിസത്ക്കാരം എന്നത് വല്ലപ്പോഴും വരുന്ന ഒരു അതിഥിക്ക് ഭക്ഷണവും താമസസൗകര്യവും നല്കുന്നതല്ല, മറിച്ച്, ആളുകൾക്ക് വരാൻ അസ്വസ്ഥത തോന്നാത്ത ഒരു ഭവനം ആയിരിക്കുക എന്നതാണ്. ഇങ്ങനെയൊരു തുറന്ന ഭവനം നമുക്കുണ്ടെങ്കിൽ അത് പ്രയാസത്തിലുള്ളവർക്ക് ഒരു അഭയസ്ഥാനവും മനസ്സുതുറക്കാനൊരിടവും ആയിരിക്കും.

രസകരമായ കാര്യം, ഒരു അഴുക്കും പുരളാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നതായി ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ള ഭവനങ്ങൾ വരുന്നവർക്ക് അത്ര സുഖകരമായിരിക്കില്ല. കുറച്ചൊക്കെ ഉപയോഗിച്ച് മുഷിഞ്ഞ വീടുകൾ ( പന്നിക്കൂട് പോലുള്ളതല്ല) ആളുകൾക്ക് കൂടുതൽ സ്വീകാര്യവും മനസ്സു തുറക്കാൻ സ്വാതന്ത്ര്യവും ഉള്ളതായിരിക്കും.
അതിവേഗം ചലിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ ലോകത്തിൽ ക്രിസ്തീയ ശുശ്രൂഷയുടെ, നഷ്ടപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും തിരിച്ചു പിടിക്കേണ്ടതും ആയ ഒരു വശമാണിത്.

നമ്മെ വേദനിപ്പിക്കുന്നവരോട് ക്ഷമിക്കുന്നത്

ഇന്ത്യയിലെ സഭകൾ സംഘർഷം അനുഭവിക്കുന്ന ഒരു മേഖലയാണിത്. മറ്റുള്ളവരുടെ തെറ്റുകൾ, ഉള്ളതാണെങ്കിലും തോന്നലാണെങ്കിലും, അത് ക്ഷമിക്കുവാൻ നമുക്ക് പ്രയാസമാണ്. ഇതൊരു ഗൗരവമായ പ്രശ്നമാണ്. മത്തായി 6:14 ൽ യേശു പറയുന്നത്, നാം മറ്റുള്ളവരോട് ക്ഷമിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ദൈവം നമ്മോടും ക്ഷമിക്കുകയില്ല എന്നാണ്. ക്ഷമിക്കാത്ത ദാസന്റെ ഉപമയിലും ഈ കാര്യം തന്നെയാണ് ഊന്നിപ്പറയുന്നത്. (മത്തായി 18:21-35).

ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയാത്ത സ്ഥിതിയെ രക്ഷിക്കപ്പെടാത്ത അവസ്ഥയോടാണ് യേശു ബന്ധിപ്പിച്ച് പറയുന്നത്. അപ്പോൾ പിന്നെ ഇന്ത്യയിലെ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് ക്ഷമിക്കുന്നത് ദുഷ്കരമായിരിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്? അവർ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്നതു കൊണ്ടാണോ?

ഇത് ഒരോ ക്രിസ്ത്യാനിയും സ്വയം പരിശോധിച്ച് ഉത്തരം കണ്ടെത്തേണ്ടതാണ്; എങ്കിലും എന്റെ വക്തിപരമായ ബോധ്യം ഇതവർക്ക് വിശ്വാസത്തെക്കുറിച്ചും പാപക്ഷമയെക്കുറിച്ചും ശരിയായ ധാരണ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണെന്നാണ്.

വിശ്വാസം എന്നത് പലർക്കും കേവലം പാപത്തിൽ നിന്നും രക്ഷ നേടാനുള്ള മാർഗമാണ്, അല്ലാതെ ഒരു ജീവിതശൈലിയല്ല. അതുകൊണ്ട് വിശ്വാസത്താലല്ല ജീവിക്കുന്നത്, ലോകത്തിന്റെ രീതികൾ പ്രകാരമാണ്. അപ്പോൾ ലോകത്തിലെ കാര്യങ്ങൾ വളരെ പ്രാധാന്യവും വിലയും ഉള്ളതായി മാറുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഈ കാര്യങ്ങളിൽ ആരെങ്കിലും നമുക്ക് ഭീഷണിയാകുമ്പോൾ നാം കോപിക്കുകയും വിരോധം സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ നാം കേവലം ആത്മരക്ഷ നേടാനല്ല,ജീവിതത്തിന്റെ സകല കാര്യങ്ങളും വിശ്വാസത്താൽ ചെയ്യുമ്പോൾ, ഭൗതിക കാര്യങ്ങൾ നമുക്ക് പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞതായി തീരും; നമുക്ക് എളുപ്പത്തിൽ ക്ഷമിക്കാനുമാകും.

അതിലുപരി, ക്ഷമയെന്നത് നമ്മുടെ രക്ഷ ഉറപ്പാക്കുന്ന ഒരു നിയമപരമായ കാര്യമായിട്ടാണ് പലപ്പോഴും കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്; അല്ലാതെ, ദൈവത്തോടും മനുഷ്യരോടും നല്ല ബന്ധം പുനസ്ഥാപിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയ ആയിട്ടല്ല. മധ്യസ്ഥനായ യേശു എനിക്കു വേണ്ടി ഇടപെടുന്നതായി മാത്രം കാണുന്നു. എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു വ്യത്യാസവും ഇല്ല; ശിക്ഷാവിധി നീങ്ങിപ്പോയി എന്നതല്ലാതെ. ഇതല്ല ബൈബിൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന പാപക്ഷമ. ദൈവം എന്നോട് പാപം ക്ഷമിക്കുന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ദൈവവുമായി പുതിയ ഒരു ബന്ധം സ്ഥാപിക്കപ്പെടുകയാണ്. അപ്പോൾ ലൗകിക കാര്യങ്ങൾ എന്റെ കാഴ്ചയിൽ പ്രാധാന്യം കുറഞ്ഞതായി തീരുന്നു; ആളുകൾ എന്നോട് എങ്ങനെ പെരുമാറിയാലും എനിക്ക് പ്രശ്നമില്ലാതാകുന്നു; ദൈവം ആണ് നിയന്താവ് എന്ന് എനിക്കറിയാം; അതു കൊണ്ട് എനിക്ക് അവരോട് ക്ഷമിക്കാൻ കഴിയുന്നു.

അതുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരോട് ക്ഷമിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തോട് ബന്ധമില്ല എന്നും നിങ്ങൾ രക്ഷ പ്രാപിക്കാത്തവരാണ് എന്നും യേശു പറയുന്നത്.

നാം പാപക്ഷമ തേടുന്നത് കേവലം നരകത്തിൽ പോകാതിരിക്കാൻ വേണ്ടിയല്ല, ദൈവവുമായി നല്ല ബന്ധം ഉണ്ടാകുന്നതിനുവേണ്ടിയാണ് എന്ന് നാം ഗ്രഹിക്കണം. സ്വർഗം എന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ ഈ ദൈവബന്ധം തന്നെയാണ്, അല്ലാതെ ഒരു സാങ്കല്പിക സ്ഥലമല്ല.

വ്യത്യസ്തരായവരെ അംഗീകരിക്കുന്നത്

ഒരു മനുഷ്യവ്യക്തിത്വം അസംഖ്യം നിറഭേദങ്ങളുള്ളതാണ്; വൈവിധ്യമാർന്ന അനുഭവങ്ങളാലും അവബോധങ്ങളാലും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടതുമാണ്. നമ്മുടേതിനോട് ചേർന്നു പോകുന്ന വ്യക്തിത്വമുള്ളവരോട് ഇടപഴകാനും അലോസരമാകുന്നവരെ ഒഴിവാക്കാനും നമുക്ക് പ്രവണതയുണ്ട്; അത് സ്വാഭാവികവുമാണ്.

എന്നാൽ ക്രിസ്ത്യാനികൾ എന്ന നിലയിൽ നാം ഒരു അലൗകികമായ മണ്ഡലത്തിലും കൂടിയാണ് ജീവിക്കുന്നത്; നമ്മിൽ നിന്ന് എത്ര വത്യസ്തരായിരുന്നാലും സഭയിലുള്ള എല്ലാവരുമായി നമുക്ക് കൂട്ടായ്മ ബന്ധം ഉണ്ട്. മറ്റ് സംസ്കാരങ്ങളിലും സഭാവിഭാഗങ്ങളിലും ഉള്ളവരുമായിട്ടാകുമ്പോൾ ഇത് ഒന്നുകൂടി യാഥാർത്ഥ്യമാണ്.

നമുക്ക് പ്രതിലോമകരമായ വശങ്ങളെ അവഗണിച്ച്, മറ്റൊരു സംസ്കാരത്തോടും ജനവിഭാഗത്തോടും ചേർന്നു നില്ക്കുന്നത് ഔദാര്യത്തിന്റെ ഒരു വശമാണ്. അവരുടെ എല്ലാ രീതികളോടും നമുക്ക് പൊരുത്തപ്പെടാനാകില്ലായിരിക്കാം. എങ്കിലും നമുക്ക് അവരെ ക്രിസ്ത്യാനികളായി കണ്ട് കൂട്ടായ്മയുടെ കരം നല്കാനാകും. സഭയിലെ ഈ പ്രശ്നം തന്നെയാണ് റോമർ 14 കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്.

ദൈവജനം എന്ന നിലയിൽ സഭക്ക് വെളിയിലുള്ളവരോടുള്ള നമ്മുടെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ് അവരോട് സൗഹാർദ്ദവും ആതിഥ്യവും പുലർത്തുക എന്നത്. ഇക്കാര്യത്തിൽ ഔദാര്യത്തിന് വലിയ പ്രാധാന്യമുണ്ട്. മാറിനിന്ന് സാമ്പത്തിക സഹായം ചെയ്യാൻ എളുപ്പമാണ്. എന്നാൽ ആളുകളെ വൈകാരികമായി ചേർത്തുനിർത്തുന്നത് പ്രയാസകരമാണ്. ഒന്നിലും ഉൾപ്പെടാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറിനിന്ന് സഹായം ചെയ്യുന്ന രീതിയല്ല നമ്മിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. ബന്ധങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും അതിലൂടെ സഹായിക്കുകയും വേണം. അങ്ങനെയെങ്കിൽ നമുക്ക് അവരോട് സാക്ഷ്യം വഹിക്കാനുമാകും. സ്വീകാര്യതയുള്ളവരായിരിക്കുക എന്നതാണല്ലോ സാക്ഷ്യം വഹിക്കാനുള്ള ആദ്യ പടി.

മറ്റ് ജീവിത നിലവാരത്തിൽ ഉള്ളവരുമായുള്ള നിങ്ങളുടെ അനുദിന ബന്ധത്തിന്റെ ഗുണനിലവാരം എങ്ങനെയുണ്ട്? നിങ്ങളേക്കാൾ ഉയർന്ന നിലയിലുള്ളവരുടെ പാദസേവ ചെയ്യുന്നവരും താഴ്ന്ന നിലയിലുള്ളവരോട് അധീശത്വഭാവത്തോടെ പെരുമാറുന്നവരും ആണോ? അവരുടെ പ്രതീക്ഷകളും സങ്കടങ്ങളും ആശങ്കകളും ഒക്കെ നിങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചറിയാനാകുന്നുണ്ടോ? അതോ ബന്ധം വെറും ഔദ്യോഗികമാണോ? സംസ്കാരങ്ങൾക്കും വിഭാഗങ്ങൾക്കും തലമുറകൾക്കും അതീതമായി സൗഹൃദങ്ങൾ പടുത്തുയർത്താൻ നമുക്ക് എങ്ങനെ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താനാകും?

മറ്റ് സംസ്കാരങ്ങളിലുള്ളവരെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയാത്ത ഒരു മനോഭാവം (xenophobia) ലോകമെമ്പാടുമുള്ള നമ്മുടെ സഭകളിൽ നിലനില്ക്കുന്നുണ്ട്; സഭകൾ വംശീയമായ വേർതിരിവ് സൂക്ഷിക്കുന്നു. ചില വേർതിരിവുകൾ ഭാഷാപരമാണെന്നത് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്; എന്നാൽ മറ്റ് ചിലത് വംശവ്യത്യാസം മൂലമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് അമേരിക്കയിൽ , ഒരേ സഭാവിഭാഗവും സംസാര ഭാഷയും ആണെങ്കിൽ പോലും ആഫ്രോ-അമേരിക്കൻ സഭയും ആംഗ്ലോ-സാക്സൻ സഭയും ഇന്ത്യൻ സഭയും ഒക്കെയുള്ളത്. സാംസ്കാരികമായ സൗകര്യം ഉണ്ടാകാമെങ്കിലും സഭയുടെ തലയായ യേശു തന്റെ ശരീരമായ സഭയെക്കുറിച്ച് വിഭാവന ചെയ്തത് ഇതല്ല. അവൻ മരിച്ചത്” വേർപാടിന്റെ നടുച്ചുവർ ഇടിച്ചുകളയാൻ” വേണ്ടിയാണ് (എഫേസ്യർ 2:14). അവനിൽ സംസ്കാരങ്ങളെ തമ്മിൽ വേർതിരിക്കുന്ന മതിലുകൾ ഒന്നും പാടില്ല; എല്ലാവരും അന്യോന്യം ഉൾക്കൊള്ളേണ്ടതാണ്.

മനുഷ്യർ ബന്ധങ്ങൾക്കുവേണ്ടി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടവരാണ്. ഉല്പത്തി 1:26 ൽ പറയുന്നത് ദൈവം നമ്മെ തന്റെ സ്വരൂപത്തിൽ സ്വഷ്ടിച്ചു എന്നാണ്. മനുഷ്യനെ ആണും പെണ്ണുമായി, അതായത് യുഗ്മമായിട്ടാണ് സൃഷ്ടിച്ചത് എന്ന് തുടർന്ന് വിവരിക്കുന്നു. ദൈവിക ത്രിത്വത്തിൽ സ്നേഹത്തിന്റെ ബന്ധമുള്ളതുപോലെ നമുക്കു തമ്മിലും, പ്രത്യേകമായി ദമ്പതികൾ തമ്മിൽ,  ഇപ്രകാരമുള്ള ബന്ധം ഉണ്ടായിരിക്കണം. ഇതാണ് നമ്മിൽ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട ദൈവിക സ്വരൂപം.

ശരിയായ ബന്ധങ്ങൾ രൂപപ്പെടുന്നതിന് ഔദാര്യമുള്ള മനസ്സുണ്ടാകണം: തെറ്റുകളെ മറക്കുകയും അന്യോന്യം ക്ഷമിക്കുകയും മറ്റുള്ളവന്റെ നന്മ കാംക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മനസ്സ് .എന്നാൽ നമ്മുടെ വീഴ്ച സംഭവിച്ച പ്രകൃതി ഇതിന് തടസ്സമായിത്തീരുന്നു. ശരിയായ വ്യക്തിബന്ധങ്ങൾക്കുള്ള ഈ തടസ്സങ്ങൾ നാം ബോധപൂർവം തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ അവ പരിഹരിച്ച് , ദൈവം വിഭാവന ചെയ്ത കൂട്ടായ്മാബന്ധം അനുഭവിക്കാൻ നമുക്ക് സാധിക്കില്ല.

യാക്കോബ് 4:1-4 ൽ പറയുന്നത്, ഭൗതികവസ്തുക്കളോടുള്ള നമ്മുടെ മനോഭാവം ശരിയാക്കാത്തിടത്തോളം ആളുകളുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം ശരിയാകില്ല എന്നാണ്. അതായത്, ലൗകിക വസ്തുക്കളിലല്ല യേശുവിൽ നമ്മുടെ ആശ്രയം വെക്കുമ്പോൾ ആളുകളെ സാമ്പത്തിക വിഭവങ്ങൾക്കു വേണ്ടിയുള്ള മത്സരത്തിലെ എതിരാളികളായിട്ടല്ല, മറിച്ച്, നാം സഹായിക്കേണ്ടവരായി കണക്കാക്കാൻ നമുക്കാകും. അതുകൊണ്ട് ലൗകിക വസ്തുക്കളോടുള്ള താല്പര്യത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ മാനസാന്തരം വന്നാലേ ആളുകളുമായി നമുക്ക് ശരിയായ ബന്ധം സാധ്യമാകുകയുള്ളു.

അപ്പസ്തോലനായ പത്രോസ് തന്റെ ലേഖനത്തിൽ, ബന്ധങ്ങളിൽ താഴ്മയുള്ളവരായിരിക്കാൻ ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു. നാം താഴ്മയോടെ, സ്വയം മനസ്സിലാക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവരെ അംഗീകരിക്കാനും ശരിയായ ബന്ധം സ്ഥാപിക്കാനും കഴിയില്ല. നമ്മെത്തന്നെ ശരിയായി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയണമെങ്കിൽ യേശുവിനെ അംഗീകരിക്കണം; മനുഷ്യരുടെ സ്വീകാര്യതയല്ല ദൈവത്തിന്റെ അംഗീകാരം തേടണം. യേശുവില്ലെങ്കിൽ നാം നമ്മുടെ പാപത്തിലും കുറ്റബോധത്തിലും ആമഗ്നരായിരിക്കും; മറ്റുള്ളവരെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ പ്രയാസവുമായിരിക്കും.

മത്തായി 11:28-30 പറയുന്നത്:

“അദ്ധ്വാനിക്കുന്നവരും ഭാരം ചുമക്കുന്നവരും ആയുള്ളോരേ, എല്ലാവരും എന്റെ അടുക്കൽ വരുവിൻ, ഞാൻ നിങ്ങളെ ആശ്വസിപ്പിക്കും. ഞാൻ സൗമ്യതയും താഴ്മയും ഉള്ളവൻ ആകയാൽ എന്റെ നുകം ഏറ്റുകൊണ്ട് എന്നോട് പഠിക്കുവിൻ; എന്നാൽ നിങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾക്ക് ആശ്വാസം കണ്ടെത്തും. എന്റെ നുകം മൃദുവും എന്റെ ചുമട് ലഘുവും ആകുന്നു.”

നാം യേശുവിനരികിൽ വരുമ്പോൾ അവൻ നമ്മെ സ്വീകരിക്കുന്നു; അവന്റെ സാന്നിധ്യം നമുക്ക് അനുഭവവേദ്യമാകുന്നു. നമ്മെ നാമായിരിക്കുന്നതുപോലെ അവൻ സ്വീകരിക്കുന്നു. ദൈവം നമ്മെ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായാൽ പിന്നെ മനുഷ്യരുടെ അംഗീകാരം നമ്മുടെ വിഷയമാകില്ല. അംഗീകാരം തേടി നിരാശപ്പെടേണ്ട കാര്യം പിന്നെയില്ല. അപ്പോൾ നമുക്ക് ആളുകളുമായി ആരോഗ്യമുള്ള സ്വാഭാവിക ബന്ധം സാധ്യമാകും.

ഈ വേദഭാഗത്തിന്റെ കാതൽ നാം ക്രിസ്തുവിനരികിൽ ചെല്ലണം എന്നതാണ്. യേശു പറയുന്നു, നാം അവന്റെ നുകം എടുക്കണമെന്ന്. അതായത്, നമുക്കിനി സ്വന്ത താല്പര്യത്തിനനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാനാകില്ല, മറിച്ച്, യേശു തെളിക്കുന്ന വഴിയേ സഞ്ചരിക്കണം. ഇതാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ രക്ഷ. നാം സ്വയത്തിന് മരിച്ച് ക്രിസ്തുവിൽ വീണ്ടും ജനിക്കുമ്പോൾ യേശുവിന്റെ അനുയായികളായി, ക്രിസ്തു ആവശ്യപ്പെടുന്നത് മാത്രം ചെയ്യുന്നവരായിത്തീരുന്നു.

യേശുവിനോടുകൂടെ നടക്കുമ്പോൾ നാം അവനിൽ നിന്ന് പഠിക്കുകയും ജ്ഞാനത്തിലും വിവേകത്തിലും വളരുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോൾ നാം ഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം, നാം എന്തായിരിക്കണമോ അതു പോലെ തന്നെയാണ് ദൈവം നമ്മെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത് എന്നും അതുകൊണ്ട് മറ്റൊരാളെപ്പോലെയാകാൻ നാം ശ്രമിക്കേണ്ടതില്ല എന്നുമാണ്. വ്യവസായിയായ ആനന്ദ് പിള്ള പറഞ്ഞു:” ദൈവം നമ്മെ ഒരോരുത്തരെയും ഒന്നാം തരമായും അസ്സലായും സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നു; അതുകൊണ്ട് രണ്ടാം തരം പകർപ്പായി മരിക്കരുത്.” ദൈവത്തിന്റെ അസ്സലായ സൃഷ്ടിയായതിൽ നമുക്ക് അഭിമാനിക്കാം. മനുഷ്യനിൽ നിന്നുള്ള അംഗീകാരത്തിനായി ശ്രമിക്കാതെ, നമ്മുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൈവത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം സഫലീകരിക്കാം. നമ്മുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദൈവിക ഉദ്ദേശ്യം ഗ്രഹിക്കുന്നത് നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ അർത്ഥപൂർണ്ണമാക്കുകയും ദൈവത്തിന്റെ ഭരണവ്യവസ്ഥയിൽ നമ്മുടെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കാൻ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യും.

എന്നിരുന്നാലും,” നിങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾ കടുഞ്ചുവപ്പായിരുന്നാലും ഹിമം പോലെ വെളുക്കും” (ഏശയ്യാ 1:18) എന്നത് നാം അംഗീകരിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ മേല്പറഞ്ഞ അനുഗ്രഹങ്ങൾ അനുഭവിക്കാൻ നമുക്ക് കഴിയില്ല. ദൈവം നമ്മോട് ക്ഷമിച്ചതുകൊണ്ട് നമുക്ക്ന മ്മോടു തന്നെ ക്ഷമിക്കാനാകും. ഭൂതകാലത്തെ പുറകോട്ടെറിഞ്ഞ് നമ്മെ നാമായിരിക്കുന്നതുപോലെ അംഗീകരിക്കാനാകും.

അനേകരും, യേശുവിലുള്ള ആത്മരക്ഷ പ്രാപിച്ചിട്ടും, ജീവിതം കുറ്റബോധത്തിലും ആകുലത്തിലും കഴിക്കുന്നു എന്നത് സങ്കടകരമാണ്. അവർക്ക് സ്വയം അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല; ജീവിതം അപകർഷതാ ബോധത്തിൽ തള്ളിനീക്കുന്നു.

നിങ്ങൾ കുറ്റബോധത്തിലും സ്വയം മതിപ്പില്ലാതെയുമാണ് ജീവിക്കുന്നതെങ്കിൽ ദൈവത്തിന്റെ വാക്കുകൾ മുഖവിലക്കെടുക്കണമെന്ന് ഞാൻ അഭ്യർത്ഥിക്കുകയാണ്. അവൻ നിങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചു (എഫേസ്യർ 2:10). അവൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുകയും, അവന്റെ നിർണ്ണയ പ്രകാരം വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവർക്ക്, അവനെ സ്നേഹിക്കുന്നവർക്ക്, സകലകാര്യങ്ങളും (നല്ലതായാലും ചീത്തയായാലും) നന്മക്കായി തീർക്കുകയും (റോമർ 8:28) ചെയ്യുന്നു.

യേശുവിന്റെ ഈ വാഗ്ദത്തം യാഥാർത്ഥ്യമെന്ന് നിങ്ങൾ അറിയും. അവന്റെ നുകം ലഘുവും മൃദുവും എന്നുമറിയും. ജീവിതം ആനന്ദകരമായ സ്വാതന്ത്ര്യമായി മാറും.