സന്തോഷത്തിന്റെ വേഗത

സന്തോഷത്തിന്റെ വേഗതയിൽ നീങ്ങുക. വരാനിരിക്കുന്ന വർഷത്തെക്കുറിച്ചു ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ പ്രാർഥനാപൂർവ്വം ചിന്തിച്ചപ്പോൾ ഈ വാചകം എന്റെ മനസ്സിലേക്കു വന്നു. എനിക്ക് അത് വളരെ ഉചിതമായി തോന്നി. അമിത ജോലി ചെയ്യാനുള്ള ഒരു പ്രവണത എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നു. അതു പലപ്പോഴും എന്റെ സന്തോഷം തല്ലിക്കെടുത്തിയിരുന്നു. അതിനാൽ, ഈ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശം പിന്തുടർന്നുകൊണ്ട്, അടുത്ത വർഷം ആസ്വാദ്യകരമായ ഒരു വേഗതയിൽ പ്രവർത്തിക്കാനും സുഹൃത്തുക്കൾക്കും സന്തോഷകരമായ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കും ഇടം ഒരുക്കാനും ഞാൻ തീരുമാനമെടുത്തു. 

ഈ പദ്ധതി മികച്ച രീതിയിൽ പ്രവർത്തിച്ചു… മാർച്ചു വരെ! അക്കാലത്ത്, ഞാൻ വികസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പാഠ്യ പദ്ധതിയുടെ കാര്യക്ഷമത പരിശോധിക്കാനുള്ള മേൽനോട്ടം വഹിക്കാൻ ഒരു സർവകലാശാലയുമായി എനിക്കു സഹകരിക്കേണ്ടി വന്നു. വിദ്യാർത്ഥികളെ ചേർക്കുകയും അവരെ പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നതു മൂലം, താമസിയാതെ തന്നെ ഞാൻ മണക്കൂറുകൾ നീണ്ട ജോലിയിലേക്കു പ്രവേശിച്ചു. ഇനി ഇപ്പോൾ ഞാൻ എങ്ങനെ സന്തോഷത്തിന്റെ വേഗതയിൽ നീങ്ങും?

തന്നിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവർക്കു സന്തോഷം യേശു വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു. അത് അവന്റെ സ്നേഹത്തിൽ വസിക്കുന്നതിലൂടെയും (യോഹന്നാൻ 15:9) പ്രാർത്ഥനാപൂർവ്വം നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങൾ അവനിലേക്കു കൊണ്ടുചെല്ലുന്നതിലൂടെയും (16:24) ലഭിക്കുന്നു എന്നു അവൻ പറയുന്നു. “എന്റെ സന്തോഷം നിങ്ങളിൽ ഇരിപ്പാനും നിങ്ങളുടെ സന്തോഷം പൂർണ്ണമാകുവാനും ഞാൻ ഇതു നിങ്ങളോടു സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നു” (15:11) എന്ന് അവൻ പറഞ്ഞു. അവന്റെ ആത്മാവിനോപ്പം നാം ചുവടുവെക്കുമ്പോൾ ഈ സന്തോഷം അവന്റെ ആത്മാവിലൂടെയുള്ള ഒരു ദാനമായി വരുന്നു (ഗലാത്യർ 5:22-25). വിശ്രമവും വിശ്വാസവും നിറഞ്ഞ പ്രാർത്ഥനയിൽ ഓരോ രാത്രിയും സമയം ചിലവഴിക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ എന്റെ തിരക്കിനിടയിൽ സന്തോഷം നിലനിർത്താനാകൂ എന്നു ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

സന്തോഷം വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ള ഒന്നയതിനാൽ, നമ്മുടെ സമയക്രമത്തിൽ അതിനു മുൻഗണന നൽകുന്നത് അർത്ഥവത്താണ്. എങ്കിലും, ജീവിതം ഒരിക്കലും പൂർണമായി നമ്മുടെ നിയന്ത്രണത്തിലല്ല എന്നതിനാൽ, സന്തോഷത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഉറവിടം — പരിശുത്മാവ് — നമുക്കു ലഭ്യമായതിൽ ഞാൻ സന്തോഷിക്കുന്നു. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇപ്പോൾ സന്തോഷത്തിന്റെ വേഗതയിൽ പോകുക എന്നതിനർത്ഥം സന്തോഷദാതാവിൽ നിന്നു അതു സ്വീകരിക്കാൻ സമയം കണ്ടെത്തിക്കൊണ്ടു പ്രാർത്ഥനയുടെ വേഗതയിൽ പോകുക എന്നാണ്‌.

രാജകീയ മടങ്ങിവരവ്‌

ലോകമെമ്പാടുമുള്ള ശതകോടിക്കണക്കിന് പ്രേക്ഷകർ കണ്ടുവെന്നു കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന, എലിസബത്ത് രാജ്ഞിയുടെ ശവസംസ്കാരമായിക്കാം ചരിത്രത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വ്യക്തികൾ കണ്ട സംപ്രേക്ഷണം. ആ ദിവസം ലണ്ടനിലെ തെരുവുകളിൽ ദശലക്ഷം വ്യക്തികൾ നിലയുറപ്പിച്ചു. രാജ്ഞിയുടെ ശവപേടകം കാണാൻ ആ ആഴ്ചയിൽ 2,50,000 പേർ മണിക്കൂറുകളോളം വരിയിൽ നിന്നു. സാമർത്ഥ്യത്തിനും വ്യക്തി വൈശിഷ്ടത്തിനും പേരുകേട്ട ആ സ്ത്രീക്ക് ആദരാഞ്ജലി അർപ്പിക്കാനായി  ചരിത്രപ്രസിദ്ധമായി അഞ്ഞൂറ് രാജാക്കന്മാരും രാജ്ഞിമാരും പ്രസിഡന്റുമാരും മറ്റ് രാഷ്ട്രത്തലവന്മാരും  എത്തി.

ലോകം ഗ്രേറ്റ് ബ്രിട്ടനിലേക്കും വിടവാങ്ങുന്ന അതിന്റെ രാജ്ഞിയിലേക്കും തിരിഞ്ഞപ്പോൾ, എന്റെ ചിന്തകൾ മറ്റൊരു സംഭവത്തിലേക്കാണ് തിരിഞ്ഞത് - ഒരു രാജകീയ മടങ്ങിവരവിലേക്ക്. മഹാനായ ഒരു രാജാവിനെ അംഗീകരിക്കാൻ ജാതികൾ ഒത്തുകൂടുന്ന ഒരു ദിവസം വരാനിരിക്കുന്നു (യെശയ്യാവ് 45:20-22) എന്നു നമ്മോടു പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ശക്തിയും വ്യക്തി വൈശിഷ്ടവുമുള്ള ഒരു നേതാവ് (വാ. 24). അവന്റെ മുമ്പിൽ “ഏതു മുഴങ്കാലും മടങ്ങും,” അവനാൽ “ഏതു നാവും സത്യം ചെയ്യും” (വാ. 23).  കൃതജ്ഞത അർപ്പിച്ചുകൊണ്ടു തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രങ്ങളെ അവന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ നടക്കാൻ (വെളിപ്പാട് 21:24, 26) നയിക്കുന്ന ലോക നേതാക്കളും അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഈ രാജാവിന്റെ വരവ് എല്ലാവരും സ്വാഗതം ചെയ്യുകയില്ലായെങ്കിലും ചെയ്യുന്നവർ അവന്റെ ഭരണം എന്നന്നേക്കും ആസ്വദിക്കും (യെശയ്യാവ് 45:24-25).

ഒരു രാജ്ഞി വിടവാങ്ങുന്നത് കാണാൻ ലോകം ഒത്തുകൂടിയതുപോലെ, ഒരു ദിവസം ലോകം അതിന്റെ ആത്യന്തിക രാജാവ് മടങ്ങിവരുന്നത് കാണും. സ്വർഗ്ഗത്തിലും ഭൂമിയിലുമുള്ള എല്ലാവരും യേശുക്രിസ്തുവിനെ വണങ്ങി, അവനെ കർത്താവായി അംഗീകരിക്കുന്ന ആ ഒരു ദിനം എന്തു മനോഹരമായിരിക്കും! (ഫിലിപ്പിയർ 2:10-11).

ദൈവരാജ്യ-രൂപത്തിലുള്ള ജോലിസ്ഥലം

വിക്ടോറിയൻ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ഫാക്ടറികൾ ഇരുണ്ട ഇടങ്ങളായിരുന്നു. മരണനിരക്ക് വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു. തൊഴിലാളികൾ പലപ്പോഴും ദാരിദ്ര്യത്തിലായിരുന്നു ജീവി ച്ചിരുന്നത്. “തന്റെ വീടു ഒരു ചെറ്റക്കുടിലായിരിക്കുമ്പോൾ, അദ്ധ്വാനിക്കുന്ന മനുഷ്യനു എങ്ങനെ ആദർശങ്ങൾ വളർത്തിയെടുക്കാൻ കഴിയും” എന്നു ജോർജ് കാഡ്ബറി ചോദിക്കുന്നു. അങ്ങനെ, അഭിവൃദ്ധിപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന തന്റെ ചോക്ലേറ്റ് വ്യാപാരത്തിനായി, തന്റെ തൊഴിലാളികൾക്കു പ്രയോജനപ്പെടുന്ന ഒരു പുതിയ തരം ഫാക്ടറി അദ്ദേഹം നിർമ്മിച്ചു. 

കാഡ്ബറിയിലെ തൊഴിലാളികൾക്കും അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്കുമായി കായിക വിനോദ മൈതാനങ്ങൾ, കളിസ്ഥലങ്ങൾ, വിദ്യാലയങ്ങൾ, പള്ളികൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെ മുന്നൂറിലധികം വീടുകളുള്ള ഒരു ഗ്രാമമായ ബോൺവിൽ ആയിരുന്നു അതിന്റെ ഫലം. അവർക്ക് നല്ല വേതനവും വൈദ്യസഹായവും നൽകപ്പെട്ടു.  എല്ലാത്തിനും കാരണമായത് കാഡ്ബറിയുടെ ക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസമായിരുന്നു.

ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടം “സ്വർഗ്ഗത്തിലെപ്പോലെ ഭൂമിയിലും” നിറവേറാനായി പ്രാർത്ഥിക്കാൻ യേശു നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു (മത്തായി 6:10). കാഡ്ബറി ചെയ്തതുപോലെ, അവിടെ നമ്മുടെ “പ്രതിദിന ആഹാരം” സമ്പാദിക്കുകയും നമ്മുടെ “കടക്കാരോട്” ക്ഷമിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന (വാ. 11-12), ദൈവത്തിന്റെ ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ നമ്മുടെ ജോലിസ്ഥലങ്ങൾ എങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ഈ പ്രാർത്ഥന നമ്മെ സഹായിക്കും. ജീവനക്കാരെന്ന നിലയിൽ, “കർത്താവിന്നു… മനസ്സോടെ ചെയ്‌വിൻ” (കൊലൊസ്യർ 3:23) എന്നാണ് അതിനർത്ഥം. തൊഴിലുടമകൾ എന്ന നിലയിൽ, “നീതിയും ന്യായവും” (4:1) ആയത് ജീവനക്കാർക്ക് നൽകുക എന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. നമ്മുടെ കർത്തവ്യം എന്തുതന്നെയായാലും, അതു പണത്തിനു ചെയ്യുന്നതായാലും സ്വമേധയാ ഉള്ളതായാലും, നാം സേവിക്കുന്നവരുടെ ക്ഷേമത്തെ കരുതുക എന്നതാണ് അതിനർത്ഥം.

ജോർജ്ജ് കാഡ്ബറിയെപ്പോലെ, നമ്മുടെ അയൽപക്കങ്ങളുടെയും ജോലിസ്ഥലങ്ങളുടെയും ചുമതല ദൈവത്തിനായിരുന്നെങ്കിൽ കാര്യങ്ങൾ എങ്ങനെ വ്യത്യസ്തമായിരിക്കുമെന്നു നമുക്കു സങ്കൽപിച്ചു നോക്കാം. കാരണം, അവനാണ് ചുമതലയെങ്കിൽ, വ്യക്തികൾ തഴച്ചുവളരും.

താഴ്മയോടെ സഹായത്തിനപേക്ഷിക്കുക

ഞങ്ങളുടെ പാർട്ടിക്കുള്ള സമയം അടുത്തുവന്നപ്പോൾ ഞാനും എന്റെ ഭാര്യയും ആസൂത്രണം ആരംഭിച്ചു. ധാരാളം വ്യക്തികൾ വരുന്നതിനാൽ, ഭക്ഷണച്ചുമതല ഒരു പാചകക്കാരനെ ഏല്പിക്കണോ? പാചകം നമ്മളാണ് ചെയ്യുന്നതെങ്കിൽ അതിനായി വലിയൊരു അടുപ്പ് വാങ്ങണോ? അന്ന് മഴ പെയ്യാനുള്ള ചെറിയ സാധ്യത കണക്കിലെടുത്ത് നമുക്ക് ഒരു ടെന്റ് കൂടി അടിക്കണോ? താമസിയാതെ ഞങ്ങളുടെ പാർട്ടി ചെലവേറിയതും അൽപ്പം സാമൂഹ്യവിരുദ്ധവും ആയിത്തീർന്നു. എല്ലാം സ്വയം ഒരുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിലൂടെ, മറ്റുള്ളവരുടെ സഹായം സ്വീകരിക്കാനുള്ള ഒരവസരം ഞങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തി.

സമൂഹത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വേദപുസ്തകത്തിന്റെ ദർശനം കൊടുക്കലും വാങ്ങലും അടങ്ങിയതാണ്. വീഴ്ചയ്ക്കു മുമ്പുതന്നെ, ആദാമിനു സഹായം ആവശ്യമായിരുന്നു (ഉല്പത്തി 2:18). മറ്റുള്ളവരുടെ ഉപദേശം തേടാനും (സദൃശവാക്യങ്ങൾ 15:22) തമ്മിൽ ഭാരങ്ങളെ ചുമപ്പാനും (ഗലാത്യർ 6:2) നാം വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആദിമ സഭ “സകലവും പൊതുവക” എന്ന് എണ്ണി, അന്യോന്യം “ജന്മഭൂമികളിൽനിന്നും വസ്തുക്കളിൽനിന്നും” (പ്രവൃത്തികൾ 2:44-45) വരുമാനം പങ്കിട്ടു. തന്നിഷ്ടമായി ജീവിക്കുന്നതിനു പകരം, പങ്കിട്ടും കടം വാങ്ങിയും കൊടുത്തും സ്വീകരിച്ചും മനോഹരമായ പരസ്പരാശ്രിതത്വത്തിൽ അവർ കഴിഞ്ഞു.

ഒടുവിൽ, വിരുന്നിലേക്ക് ഒരു വിഭവമോ പലഹാരമോ കൊണ്ടുവരാൻ ഞങ്ങൾ അതിഥികളോട് അഭ്യർത്ഥിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ അയൽക്കാർ തങ്ങളുടെ വലിയ അടുപ്പ് കൊണ്ടുവന്നു. ഒരു സുഹൃത്ത് തന്റെ ടെന്റ് കൊണ്ടുവന്നു. സഹായം അഭ്യർത്ഥിച്ചത് അടുത്ത ബന്ധങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കാൻ ഞങ്ങളെ പ്രാപ്തരാക്കുകയും വ്യക്തികൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടുവന്ന ഭക്ഷണം വൈവിധ്യവും ആനന്ദവും നൽകുകയും ചെയ്തു. നമ്മുടേതുപോലുള്ള ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ, സ്വയംപര്യാപ്തത അഭിമാനത്തിന്റെ ഉറവിടമാണ്.  എന്നാൽ, താഴ്മയോടെ സഹായം ചോദിക്കുന്നവർ ഉൾപ്പെടെയുള്ള, “താഴ്മയുള്ളവർക്കു” (യാക്കോബ് 4:6) ദൈവം തന്റെ കൃപ നൽകുന്നു. 

ജ്ഞാനപൂർവ്വമുള്ള കരുതൽ

ഹൃദയഭേദകമായിരുന്നു ആ കാഴ്ച. അമ്പത്തിയഞ്ചു പൈലറ്റ് തിമിംഗലങ്ങളുടെ ഒരു സംഘം ഒരു സ്കോട്ടിഷ് കടൽത്തീരത്തടിഞ്ഞു. സന്നദ്ധ സേവകർ അവയെ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും ഒടുവിൽ അവ ചത്തുപോയി. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇത്തരത്തിൽ അവ കൂട്ടമായി കരയ്ക്കടിയുന്നതെന്ന് ആർക്കും അറിയില്ല. ഒരുപക്ഷേ, തിമിംഗലങ്ങളുടെ ശക്തമായ സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങൾ മൂലമാകാം ഇതു സംഭവിക്കുന്നത്. ഒരെണ്ണം പ്രശ്നത്തിൽ അകപ്പെടുമ്പോൾ, ബാക്കിയുള്ളവർ സഹായിക്കാൻ വരുന്നു—വിരോധാഭാസമായി ദോഷത്തിലേക്കു നയിച്ചേക്കാവുന്ന കരുതലുള്ള ഒരു സഹജാവബോധം.

മറ്റുള്ളവരെ സഹായിക്കാൻ വ്യക്തമായി തന്നെ വേദപുസ്തകം നമ്മെ വിളിക്കുന്നു. എന്നാൽ, നാം അപ്രകാരം ചെയ്യുന്നതിൽ ജ്ഞാനികളായിരിക്കാനും വേദപുസ്തകം നമ്മെ ഉപദേശിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, പാപത്തിൽ അകപ്പെട്ട ഒരാളെ മടങ്ങിവരാനായി സഹായിക്കുമ്പോൾ, ആ പാപത്തിലേക്കു നാമും വലിച്ചിഴക്കപ്പെടാതിരിക്കാൻ നാം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട് (ഗലാത്യർ 6:1). നമ്മുടെ അയൽക്കാരെ സ്നേഹിക്കേണ്ടിയിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ, നാം സ്വയം സ്നേഹിക്കുകയും വേണം (മത്തായി 22:39). “വിവേകമുള്ളവൻ അനർത്ഥം കണ്ടു ഒളിച്ചുകൊള്ളുന്നു; അല്പബുദ്ധികളോ നേരെ ചെന്നു ചേതപ്പെടുന്നു” എന്നു സദൃശവാക്യങ്ങൾ 22:3 പറയുന്നു. മറ്റുള്ളവരെ സഹായിക്കുന്നതു നമ്മെ ഉപദ്രവിക്കാൻ തുടങ്ങുന്ന വേളയിൽ ഇതൊരു നല്ല ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ്.

കുറച്ചു വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്, വളരെയധികം നിർദ്ധനരായ രണ്ടു വ്യക്തികൾ ഞങ്ങളുടെ സഭയിൽ പങ്കെടുത്തു തുടങ്ങി. കരുതലുള്ള സാഭാംഗങ്ങൾ അവരുടെ നിലവിളികളോടു തുടർച്ചായി പ്രതികരിച്ചതിന്റെ ഫലമായി താമസിയാതെ അവരും ഞെരുക്കത്തിലേക്കു നീങ്ങാൻ ആരംഭിച്ചു. ആ ദമ്പതികളെ അകറ്റി നിർത്തുകയല്ല, പകരം, സഹായിക്കുന്നവർക്കു തിക്താനുഭവം ഉണ്ടാകാതിരിക്കാൻ അതിർവരമ്പുകൾ സ്ഥാപിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അതിനുള്ള പരിഹാരം. ആത്യന്തിക സഹായിയായ യേശു വിശ്രമത്തിനായി സമയം ചിലവഴിച്ചു (മര്‍ക്കൊസ് 4:38). തന്റെ ശിഷ്യന്മാരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരുടെ ആവശ്യങ്ങളാൽ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നില്ലെന്ന് അവൻ ഉറപ്പുവരുത്തി (6:31). ജ്ഞാനപൂർവ്വമായ കരുതൽ അവന്റെ മാതൃക പിന്തുടരുന്നു. നമ്മുടെ സ്വന്തം ആരോഗ്യം പരിപാലിക്കുന്നതിലൂടെ, ദീർഘകാലം അധികമായി കരുതൽ കാണിക്കാൻ നാം പ്രാപ്തരാക്കപ്പെടുന്നു.

ആദ്യം ആരാധന

മുതിർന്നവരുടെ സൗഹൃദവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ലാഭേച്ഛയില്ലാത്ത ഒരു സംഘടന തുടങ്ങാൻ ഞാൻ ഒരിക്കലും പദ്ധതിയിട്ടിരുന്നില്ല. അതിനായി എനിക്ക് വിളി ഉണ്ടായപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു. ആ ചാരിറ്റിക്ക് എങ്ങനെ ധനസഹായം ലഭിക്കും? അത് നിർമ്മിക്കാൻ ആരാണ് എന്നെ സഹായിക്കുക? ഈ കാര്യങ്ങളിൽ എനിക്ക് ഏറ്റവും വലിയ സഹായം ലഭിച്ചത് ഒരു ബിസിനസ്സ് പുസ്തകത്തിൽ നിന്നല്ല, മറിച്ച് വേദപുസ്തകത്തിൽ നിന്നാണ്.

എന്തെങ്കിലും നിർമ്മിക്കാനായി ദൈവം വിളിച്ച ആരേ സംബന്ധിച്ചും എസ്രയുടെ പുസ്തകം അത്യന്താപേക്ഷിതമായ വായനയാണ്. യെഹൂദന്മാർ തങ്ങളുടെ പ്രവാസത്തിനുശേഷം യെരൂശലേമിനെ പുനർനിർമിച്ചതെങ്ങനെയെന്ന് വിവരിക്കുമ്പോൾ, പൊതു സംഭാവനകളിലൂടെയും സർക്കാരിന്റെ  സഹായധനത്തിലൂടെയും ദൈവം പണം നൽകിയതെങ്ങനെയെന്നും (എസ്രാ 1:4-11; 6:8-10) സന്നദ്ധപ്രവർത്തകരും കരാറുകാരും ജോലി ചെയ്തതെങ്ങനെയെന്നും (1:5; 3:7) ആ വേദഭാഗങ്ങൾ കാണിച്ചുതരുന്നു. യെഹൂദരുടെ മടങ്ങിവരവിന്റെ രണ്ടാം വർഷം വരെ പുനർനിർമ്മാണം ആരംഭിക്കാതിരുന്നത്, തയ്യാറെടുപ്പിനായുള്ള സമയത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം കാണിച്ചുതരുന്നു (3:8). എതിർപ്പുകൾ എപ്രകാരം ഉയർന്നു വരാമെന്ന് ഇത്  കാണിച്ചുതരുന്നു (അദ്ധ്യായം 4). പക്ഷേ, കഥയിലെ ഒരു കാര്യം പ്രത്യേകം എന്റെ ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു. ഏതെങ്കിലും കെട്ടിടം ആരംഭിക്കുന്നതിന് ഒരു വർഷം മുമ്പേ, യെഹൂദന്മാർ യാഗപീഠം സ്ഥാപിച്ചു (3:1-6). “യഹോവയുടെ മന്ദിരത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം അതുവരെ ഇട്ടിരുന്നില്ല” (എസ്രാ 3:6) എങ്കിലും ജനം ആരാധിച്ചു (വാ. 6). ആരാധനയാണ് ആദ്യം സംഭവിച്ചത്. 

പുതിയ എന്തെങ്കിലും ആരംഭിക്കാൻ ദൈവം നിങ്ങളെ വിളിക്കുന്നുണ്ടോ? നിങ്ങൾ ഒരു ചാരിറ്റിയോ വേദപുസ്തകദ്ധ്യയനമോ ഒരു സർഗ്ഗാത്മക പദ്ധതിയോ തൊഴിലിടത്ത് എന്തെങ്കിലും പുതിയ ചുമതലയോ ആരംഭിക്കുകയാണെങ്കിൽ എസ്രായുടെ പ്രമാണം ഗൗരവമായ ഒന്നാണ്. ദൈവദത്തമായ ഒരു പദ്ധതിക്കു പോലും നമ്മുടെ ശ്രദ്ധ അവനിൽ നിന്ന് അകറ്റാൻ കഴിയും. അതിനാൽ നമുക്ക് ആദ്യം ദൈവത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാം. ജോലി ആരംഭിക്കും മുമ്പ്, നാം ആരാധന ആരംഭിക്കണം.

ജീവിതമാകുന്ന തീർത്ഥാടനം

വിവിധ മതങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ഇരുപത് കോടിയിലധികം ആളുകൾ ഓരോ വർഷവും തീർത്ഥാടനം നടത്തുന്നു. ഏതെങ്കിലും ഒരു പുണ്യസ്ഥലത്തേക്ക് യാത്ര ചെയ്ത് അവിടെനിന്ന് അനുഗ്രഹം പ്രാപിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയാണ് പണ്ടുകാലം മുതൽ ആളുകൾ തീർത്ഥാടനത്തിന് പോകുന്നത്. ക്ഷേത്രം, കത്തീഡ്രൽ, പൂജ്യസ്ഥാനം അല്ലെങ്കിൽ, അനുഗ്രഹം ലഭിക്കാവുന്ന മറ്റ് ഉദ്ദിഷ്ടസ്ഥാനങ്ങൾ എന്നിവയിൽ എത്തിച്ചേരുക എന്നതാണ് തീർത്ഥാടനത്തിന്റെ ലക്‌ഷ്യം.

എന്നാൽ, ബ്രിട്ടനിലെ കെൽറ്റിക് ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ തീർത്ഥാടനം വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു. അവർ ഒരു പ്രത്യേക ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഏതെങ്കിലും കാട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ, ഒരു ബോട്ടിൽ കയറി, സമുദ്രം അവരെ എവിടെ കൊണ്ടുപോകുന്നുവോ അവിടേക്ക് ഒഴുകിപ്പോകുന്നു. അവർക്ക് തീർത്ഥാടനമെന്നാൽ, അപരിചിതമായ പ്രദേശത്ത് ദൈവത്തെ ആശ്രയിക്കുന്നതാണ്; അനുഗ്രഹം ലഭിക്കുന്നത് ഒരു പ്രത്യേക ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തല്ല, യാത്രയ്ക്കിടയിലാണ്.

കെൽറ്റുകളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം എബ്രായർ 11 ഒരു പ്രധാന വേദഭാഗമായിരുന്നു. ക്രിസ്തുവിലുള്ള ജീവിതം, ലോകത്തിന്റെ വഴികൾ ഉപേക്ഷിച്ച് പരദേശികളെപ്പോലെ ദൈവത്തിന്റെ നഗരത്തിലേക്കുള്ള യാത്രയായതുകൊണ്ട്, ഒരു തീർത്ഥാടനം അവരുടെ ജീവിതയാത്രയുടെ പ്രതിഫലനമായിരുന്നു  (വാ. 13-16). തങ്ങളുടെ, ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളതും, അപരിചിതവുമായ പാതയിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ കരുതലിൽ ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ട്, ആ തീർത്ഥാടകർ പഴയകാല വിശ്വാസവീരന്മാർ ജീവിച്ചിരുന്ന തരത്തിലുള്ള വിശ്വാസം വളർത്തിയെടുത്തു (വാക്യം 1-12).

നാം ശാരീരികമായി യാത്രചെയ്താലും ഇല്ലെങ്കിലും പഠിക്കേണ്ട ഒരു പാഠം: യേശുവിൽ വിശ്വസിച്ചവർക്ക് ജീവിതം, ദൈവത്തിന്റെ സ്വർഗീയ രാജ്യത്തേക്കുള്ള ഒരു തീർത്ഥാടനമാണ്. അത് ഇരുണ്ട വനങ്ങളും, അടഞ്ഞ വഴികളും, പരീക്ഷണങ്ങളും നിറഞ്ഞതാണ്. അതിലൂടെ നാം യാത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ, വഴിയിൽ ദൈവത്തിന്റെ കരുതൽ അനുഭവിക്കുന്നതിനുള്ള അനുഗ്രഹം നമുക്ക് നഷ്ടപ്പെടുത്താതിരിക്കാം.

ഒരു ചുംബനത്തോടെയുള്ള തിരുത്തൽ

ஜார்ஜ் மெக்டொனால்ட் “ஞானமுள்ள ஸ்திரீ” என்ற தனது உவமையில் இரண்டு சிறுமிகளின் கதையைக் கூறுகிறார். அவர்களின் சுயநலம் அவர்கள் உட்பட அனைவருக்கும் துன்பத்தைத் தருகிறது. ஓர் ஞானமுள்ள பெண் அவர்களை மாற்றுவதற்கு தொடர்ச்சியான சோதனைகளை கொடுத்து அவர்களை மீண்டுவரச் செய்கிறாள். 

அந்த இரண்டு பெண்களும் தங்களுக்கு நேரிட்ட ஒவ்வொரு சோதனையிலும் தோல்வியடைந்து அவமானம் மற்றும் தனிமைப்படுத்தலுக்கு ஆளான பிறகு, அவர்களில் ஒருவரான ரோசாமண்ட், தன்னை மாற்றிக்கொள்ள முடியாது என்பதை இறுதியாக உணர்ந்தாள். “உன்னால் எனக்கு உதவ முடியவில்லையா?” என்று அறிவுள்ள பெண்ணிடம் கேட்கிறாள். “இப்போது நீ என்னிடம் கேட்டால் ஒருவேளை என்னால் முடியலாம்” என்று அந்தப் பெண் பதிலளிக்கிறாள். புத்திசாலித்தனமான பெண்ணால் கிடைக்கப்பட்ட தெய்வீக உதவியால், ரோசாமண்ட் மாறத் தொடங்குகிறார். அப்போது அந்தப் பெண் தான் செய்த எல்லாப் பிரச்சனைகளையும் மன்னிப்பாளா என்று கேட்கிறாள். “நான் உன்னை மன்னிக்கவில்லை என்றால், உன்னை தண்டிக்க நான் ஒருபோதும் சிரமப்பட்டிருக்க மாட்டேன்” என்று அந்த பெண் கூறுகிறாள்.

தேவன் நம்மை சிட்சிக்கும் தருணங்கள் உள்ளன. ஏன் என்பதைப் புரிந்துகொள்வது முக்கியம். அவரது சிட்சையானது பழிவாங்குதல் மூலம் இயக்கப்படவில்லை, மாறாக நம் நலனில் தகப்பனின் அக்கறையால் இயக்கப்படுகிறது (எபிரெயர் 12:6). அவருடைய “பரிசுத்தத்துக்கு நாம் பங்குள்ளவர்களாகும்பொருட்டும்”, “நீதியாகிய சமாதான பலனை” (வச. 10-11) அடையும்பொருட்டும் அவர் விரும்புகிறார். சுயநலம் துன்பத்தைத் தருகிறது, ஆனால் பரிசுத்தம் நம்மை முழுமையாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும், அவரைப்போல் “அழகாகவும்” மாற்றுகிறது.

தன்னைப் போன்ற சுயநலமிக்க பெண்ணை எப்படி நேசிக்க முடியும் என்று அந்த புத்திசாலியான பெண்ணிடம் ரோசாமண்ட் கேட்கிறாள். அவளை முத்தமிட குனிந்து, “நீ என்னவாக இருக்கப் போகிறாய் என்பதை நான் பார்த்தேன்" என்று இவள் பதிலளித்தாள். தேவனுடைய சிட்சையானது அன்போடும், எதிர்காலத்தில் நாம் யாராக இருக்கப்போகிறோம் என்ற புரிதலோடும் வருகிறது.

ആനന്ദക്കണ്ണുനീർ

ஓர் நாள் காலையில் வீட்டை விட்டு வெளியேறிய டீன், தன்னுடைய சில நண்பர்கள் பலூன்களுடன் காத்திருந்ததைக் கண்டார். அவனுடைய நண்பன் ஜோஷ் முன்பாக வந்து, அவனிடத்தில் ஒரு கவரை கொடுப்பதற்கு முன்பாக, “உன்னுடைய கவிதைகளை ஓர் போட்டிக்கு அனுப்பி வைத்தோம்” என்றான். அந்த கவரின் உள்ளே “முதல் பரிசு” என்று எழுதப்பட்ட ஓர் அட்டை இருந்தது. விரைவில் அனைவரும் சேர்ந்த ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தனர். டீனின் நண்பர்கள் ஓர் அழகான காரியத்தைச் செய்து, அவருடைய எழுத்துத் திறமையை உறுதிப்படுத்தினர்.

மகிழ்ச்சிக்காக அழுவது ஓர் முரண்பாடான அனுபவம். கண்ணீர் பொதுவாக வலிக்கான பதில், மகிழ்ச்சி அல்ல. மகிழ்ச்சி பொதுவாக சிரிப்புடன் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது, கண்ணீரினால் அல்ல. இத்தாலிய உளவியலாளர்கள், நாம் ஆழமாக நேசிக்கப்படுவதை உணரும்போது அல்லது ஓர் முக்கிய இலக்கை அடையும்போது, ஆழ்ந்த தனிப்பட்ட அர்த்தத்தின்போது மகிழ்ச்சியின் கண்ணீர் வரும் என்று குறிப்பிட்டுள்ளனர். மகிழ்ச்சியின் கண்ணீர் நம் வாழ்வின் அர்த்தத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது என்ற முடிவுக்கு இது வழிவகுத்தது.

இயேசு சென்ற இடமெல்லாம் ஆனந்தக் கண்ணீர் பெருகுவதை நான் கற்பனை செய்கிறேன். குருடனாகப் பிறந்தவனின் பெற்றோர் இயேசு அவனைக் குணமாக்கியபோது (யோவான் 9:1-9), அல்லது மரியாள் மற்றும் மார்த்தாள், தங்கள் சகோதரனை மரணத்திலிருந்து எழும்பிய பிறகு (11:38-44) மகிழ்ச்சியில் அழாமல் எப்படி இருந்திருக்கக்கூடும்? தேவனுடைய ஜனம் ஓர் மறுசீரமைக்கப்பட்ட வாழ்க்கைக்கு கொண்டுவரப்படும்போது, “அழுகையோடும் விண்ணப்பங்களோடும் வருவார்கள்; அவர்களை வழி நடத்துவேன்” (எரேமியா 31:9) என்று தேவன் சொல்லுகிறார். 

மகிழ்ச்சியின் கண்ணீர் நம் வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை நமக்குக் காட்டினால், வரவிருக்கும் அந்த மகிமையான நாளை கற்பனை செய்துபாருங்கள். நம் முகங்களில் கண்ணீர் வழியும்போது, அவருடன் நெருக்கமாக வாழ்வதே வாழ்க்கையின் அர்த்தம் என்பதை சந்தேகமின்றி அன்று நாம் அறிவோம்.

അഞ്ചു നല്ല കാര്യങ്ങൾ

തങ്ങൾക്കുള്ളതിൽ മനപ്പൂർവ്വം നന്ദിയുള്ളവരായിരിക്കുന്ന ആളുകൾ നല്ല ഉറക്കം കിട്ടുന്നവരും കുറഞ്ഞ രോഗലക്ഷണങ്ങൾ ഉള്ളവരും കൂടുതൽ സന്തോഷമുള്ളവരും ആണെന്ന് ഗവേഷണങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നു. ഇതെല്ലാം നമ്മിൽ മതിപ്പുളവാക്കുന്ന നേട്ടങ്ങളാണ്. ഓരോ ആഴ്ചയും നമ്മൾ നന്ദിയുള്ളവരായിരിക്കുന്ന അഞ്ചു കാര്യങ്ങൾ എഴുതി സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു “കൃതജ്ഞതാ ജേണൽ’’ സൂക്ഷിക്കാൻ മനഃശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു.

നന്ദി പറയുന്ന ശീലത്തെ തിരുവചനം മുമ്പേതന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആഹാരത്തിനും വിവാഹജീവിതത്തിനും (1 തിമൊഥെയൊസ് 4:3-5) സൃഷ്ടിയുടെ സൗന്ദര്യത്തിനും (സങ്കീർത്തനം 104) നാം നന്ദി പറയുവാനും അവയെല്ലാം ദൈവിക ദാനമാണെന്നു മനസ്സിലാക്കി ദാതാവിനു നന്ദി പറയുവാനും ബൈബിൾ നമ്മെ ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നു. യിസ്രായേൽ അത്യാവശ്യമായും നന്ദിപറയേണ്ട അഞ്ചു കാര്യങ്ങൾ സങ്കീർത്തനം 107 ൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നു: മരുഭൂമിയിൽനിന്ന് അവരെ രക്ഷിച്ചത് (വാ. 4-9), അടിമത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള അവരുടെ മോചനം (വാ. 10-16), രോഗസൗഖ്യം (വാ. 18-22), സമുദ്രത്തിലെ സുരക്ഷിതത്വം (വാ. 23-32), വരണ്ട ഭൂമിയിൽ അവർ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചത് (വാ. 33-42) എന്നിവയാണവ. “യഹോവെക്കു സ്‌തോത്രം ചെയ്വിൻ’’ സങ്കീർത്തനം ആവർത്തിച്ചു പറയുന്നു, കാരണം ഇവ അവന്റെ മാറിപ്പോകാത്ത “നന്മ’’യുടെ (വാ. 8, 15, 21, 31) അടയാളങ്ങളാണ്.

നിങ്ങളുടെ അടുത്ത് കുറിപ്പെഴുതാനുള്ള കടലാസുണ്ടോ? നിങ്ങൾ നന്ദിയുള്ളവനായിരിക്കുന്ന അഞ്ചു കാര്യങ്ങൾ ഇപ്പോൾ തന്നേ എഴുതാൻ കഴിയുമോ? നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ കഴിച്ച ഭക്ഷണമാകാം, നിങ്ങളുടെ വിവാഹമോ അല്ലെങ്കിൽ യിസ്രായേലിനെപ്പോലെ ഇന്നുവരെ നിങ്ങളെ ദൈവം രക്ഷിച്ചതോ ആകാം. വെളിയിൽ പാടുന്ന പക്ഷികൾക്കുവേണ്ടിയും അടുക്കളയിൽനിന്നു വരുന്ന സുഗന്ധത്തിനും കസേരയിലെ സുഖകരമായ ഇരിപ്പിനും പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ മന്ത്രണത്തിനും വേണ്ടിയും നന്ദിപറയാൻ നിങ്ങൾക്കു കഴിയും. ഓരോന്നും ഒരു ദാനവും ദൈവത്തിന്റെ മാറാത്ത സ്‌നേഹത്തിന്റെ അടയാളവുമാണ്.