അപൂർവ്വവും ഭേദപ്പെടുത്താനാവാത്തതുമായ ഒരു മസ്തിഷ്ക അർബുദം തനിക്കുണ്ടെന്ന രോഗനിർണയം ലഭിച്ച ശേഷം, കരോളിൻ ഒരു അതുല്യ സേവനം നൽകുന്നതിലൂടെ പുതുക്കിയ പ്രതീക്ഷയും ലക്ഷ്യവും കണ്ടെത്തി: ഗുരുതരാവസ്ഥയിലുള്ള കുട്ടികൾക്കും അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾക്കും സന്നദ്ധ ഫോട്ടോഗ്രാഫി സേവനങ്ങൾ. ഈ സേവനത്തിലൂടെ കുടുംബങ്ങൾക്ക് അവരുടെ കുട്ടികളുമായി പങ്കുവച്ച അമൂല്യ നിമിഷങ്ങൾ പകർത്താൻ കഴിഞ്ഞു – ദുഃഖത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങളും, “ആ നിരാശാജനകമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ ഇല്ലെന്ന് നമ്മൾ കരുതുന്ന കൃപയുടെയും സൗന്ദര്യത്തിന്റെയും നിമിഷങ്ങൾ.” അവൾ നിരീക്ഷിച്ചു, “സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്ന ഏറ്റവും പ്രയാസകരമായ നിമിഷങ്ങളിൽ പോലും, ആ കുടുംബങ്ങൾ. . . എല്ലാത്തിനുമുപരി സ്നേഹിക്കാൻ തിരഞ്ഞെടുത്തു.”
ദുഃഖത്തിന്റെ സത്യം പകർത്തുന്നതിൽ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത ശക്തമായ എന്തോ ഉണ്ട് – ദുഃഖത്തിന്റെ വിനാശകരമായ യാഥാർത്ഥ്യവും, അതിന്റെ നടുവിൽ നാം അനുഭവിക്കുന്ന പ്രത്യാശയുടെ സൗന്ദര്യവും.
ഇയ്യോബിന്റെ പുസ്തകത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗവും ദുഃഖത്തിന്റെ ഫോട്ടോ പോലെയാണ് – തന്നെ എല്ലാവിധത്തിലും തകർത്തുകളഞ്ഞ വിനാശത്തിലൂടെയുള്ള ഇയ്യോബിന്റെ യാത്ര നേരിട്ട് അതു കാണിച്ചുതരുന്നു (1: 18-19). നിരവധി ദിവസങ്ങൾ ഇയ്യോബിനൊപ്പം ഇരുന്നതിന് ശേഷം, അവന്റെ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് അവന്റെ ദുഃഖം മടുത്തു; അതിന്റെ വേദനയെ അവർ ചെറുതാക്കി കാണുകയോ, അതു ദൈവത്തിന്റെ ഒരു ന്യായവിധിയായി പരിഗണിക്കുകയോ ചെയ്തു. എന്നാൽ ഇയ്യോബിന് അതൊന്നും വിഷയമായിരുന്നില്ല, താൻ ഇപ്പോൾ കടന്നുപോകുന്ന കാഠിന്യമേറിയ വേദനയുടെ സാക്ഷ്യം “പാറയിൽ സദാകാലത്തേക്ക് കൊത്തിവയ്ക്കപ്പെടുവാൻ ” (19:24) അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചു..
ഇയ്യോബിന്റെ പുസ്തകത്തിലൂടെ നമുക്കത് വായിച്ചെടുക്കുവാൻ, അതു “കൊത്തിവച്ചിരിക്കുന്നു” – നമ്മുടെ ദുഃഖത്തിന്റെ വേളകളിൽ, നമുക്ക് ജീവനുള്ള ദൈവത്തെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുവാൻ വേണ്ടി (വാ. 26-27). നമ്മുടെ വേദനയിൽ നമ്മെ കാണുന്ന ദൈവം, മരണത്തിലൂടെ പുനരുത്ഥാന ജീവിതത്തിലേക്ക് നമ്മെ കൊണ്ടുപോകുന്നു..