എന്നോട് ഒരു കഥ പറയൂ
പണ്ടു പണ്ട്. ഈ രണ്ടു വാക്കുകള്‍ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഒന്നായിരിക്കാം. ഒരു ബാലനെന്ന നിലയില്‍ എന്റെ ആദ്യകാല ഓര്‍മ്മകളില്‍ ചിലതില്‍ ആ ശക്തമായ വാക്കുകളുടെ ഒരു വ്യതിയാനം ഉള്‍പ്പെട്ടിരിന്നു. എന്റെ അമ്മ ഒരു ദിവസം വീട്ടില്‍ വന്നത് കട്ടിബയന്റിട്ട ഒരു വലിയ ബൈബിള്‍ കഥാപ്പുസ്തകവുമായിട്ടാണ് - മൈ ഗുഡ്‌ഷെപ്പേര്‍ഡ് ബൈബിള്‍ സ്റ്റോറിബുക്ക്. എല്ലാ ദിവസവും രാത്രി ഉറങ്ങുന്നതിനു മുമ്പായി ഞാനും എന്റെ സഹോദരനും അമ്മ വായിച്ചുതരുന്ന ആ രസകരമായ കഥകള്‍ കേട്ടിരിക്കുമായിരുന്നു - രസകരമായ ആളുകളും അവരെ സ്‌നേഹിച്ച ദൈവവും നിറഞ്ഞ പണ്ടു പണ്ടുള്ള ഒരു കാലത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കഥകള്‍. വളരെ വലിയ ലോകത്തെ ഞങ്ങള്‍ എങ്ങനെ നോക്കിക്കാണുന്നു എന്നതിന്റെ കണ്ണാടിയായി ആ കഥകള്‍ മാറി.
തര്‍ക്കമില്ലാത്ത ഏറ്റവും മികച്ച കഥാകാരന്‍? നസറെത്തിലെ യേശു. കഥകള്‍ കേള്‍ക്കാനുള്ള സഹജമായ ഒരു സ്‌നേഹം നമ്മുടെ ഉള്ളിലുണ്ടെന്ന് അവനറിയാമായിരുന്നു അതിനാലാണ് തന്റെ സുവാര്‍ത്ത ആശയവിനിമയം ചെയ്യാനായി അവന് നിരന്തരമായി കഥകള്‍ ഉപയോഗിച്ചത് - പണ്ടു പണ്ട് 'മണ്ണില്‍ വിത്തു വിതച്ച' ഒരു മനുഷ്യനുണ്ടായിരുന്നു (മര്‍ക്കൊസ് 4:26). പണ്ടു പണ്ട് 'ഒരു കടുകുമണി' ഉണ്ടായിരുന്നു (വാ. 31). അങ്ങനെ... യേശു ദൈനംദിന ആളുകളുമായുള്ള ആശയവിനിമയത്തില്‍ കഥകള്‍ ഉപയോഗിച്ചുവെന്ന് മര്‍ക്കോസിന്റെ സുവിശേഷം വ്യക്തമായി സൂചിപ്പിക്കുന്നു (വാ. 34). ലോകത്തെ കൂടുതല്‍ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കുന്നതിനും അവരെ സ്‌നേഹിക്കുന്ന ദൈവത്തെ അതിലും കൂടുതലായി ഗ്രഹിക്കുന്നതിനും അവരെ സഹായിക്കുന്നതിനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗമായിരുന്നു അത്.
കരുണയുടെയും കൃപയുടെയുമായ ദൈവിക സുവാര്‍ത്ത മറ്റുള്ളവരുമായി പങ്കുവെക്കാന്‍ നാം ആഗ്രഹിക്കുമ്പോള്‍ അത് ഓര്‍മ്മിക്കേണ്ടതാണ്. കഥ ഉപയോഗിച്ചുള്ള ആശയമിനിമയത്തെ പ്രതിരോധിക്കുക മിക്കവാറും അസാധ്യമാണ്.
സന്തോഷത്തോടെ കൊടുക്കുന്നവര്‍
വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ്, എന്റെ ഭാര്യ വാങ്ങിയ ഒരു സാധനത്തിന് ഒരു ചെറിയ ഇളവ് ലഭിച്ചു. ഇത് അവള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ച ഒന്നല്ല, തപാലിലാണ് അതിന്റെ അറിയിപ്പു വന്നത്. അതേ സമയം, ഒരു നല്ല സുഹൃത്ത് മറ്റൊരു രാജ്യത്തെ സ്ത്രീകളുടെ ധാരാളമായ ആവശ്യങ്ങള്‍ പങ്കുവെച്ചു, അവിടെയുള്ള സംരംഭക ചിന്താഗതിക്കാരായ സ്ത്രീകള്‍ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെയും ബിസിനസ്സിലൂടെയും സ്വയം മെച്ചപ്പെടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, മിക്കപ്പോഴും സംഭവിക്കുന്നതുപോലെ, അവരുടെ ആദ്യത്തെ തടസ്സം സാമ്പത്തികമായിരുന്നു.
എന്റെ ഭാര്യ ആ ഇളവു തുക എടുത്ത് ഈ സ്ത്രീകളെ സഹായിക്കുന്നതിനായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഒരു സംഘടനയ്ക്കു മൈക്രോ ലോണ്‍ നല്‍കി. വായ്പ തിരിച്ചടച്ചപ്പോള്‍, അവള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും വായ്പ നല്‍കി, ഇതുവരെ അത്തരം ഇരുപത്തിയേഴ് നിക്ഷേപങ്ങള്‍ അവള്‍ നടത്തി. എന്റെ ഭാര്യ പല കാര്യങ്ങളും ആസ്വദിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവള്‍ ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത സ്ത്രീകളുടെ ജീവിതത്തില്‍ അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു അപ്ഡേറ്റ് ലഭിക്കുമ്പോള്‍ അവളുടെ മുഖത്ത് വലിയ പുഞ്ചിരി ഉണ്ടാകാറുണ്ട്.
ഈ വാക്യത്തിലെ അവസാന വാക്കിന് ഊന്നല്‍ നല്‍കുന്നത് പലപ്പോഴും നാം കേള്‍ക്കാറുണ്ട് - ''സന്തോഷത്തോടെ കൊടുക്കുന്നവനെ ദൈവം സ്‌നേഹിക്കുന്നു'' (2 കൊരിന്ത്യര്‍ 9:7) - ശരിയാണ്. എന്നാല്‍ നമ്മുടെ നല്‍കലിന് ഇതു സംബന്ധിച്ച് ഒരു പ്രത്യേക ഗുണമുണ്ട് - അത് ''മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെയോ നിര്‍ബന്ധത്താലോ'' ചെയ്യാന്‍ പാടില്ല, മാത്രമല്ല ''മിതമായി'' വിതയ്ക്കാതിരിക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു (വാക്യം 6-7). ഒറ്റവാക്കില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, നമ്മുടെ ദാനം ''സന്തോഷപൂര്‍വ്വം'' ആയിരിക്കണം. നമ്മള്‍ ഓരോരുത്തരും അല്പം വ്യത്യസ്തമായി നല്‍കുമെങ്കിലും, നമ്മുടെ മുഖം നമ്മുടെ ഉല്ലാസത്തിന്റെ തെളിവുകള്‍ പറയാനുള്ള സ്ഥലങ്ങളാണ്.
കണ്ണില്‍ പെടുന്നതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍
മെഷീന്‍ ഓപ്പറേറ്റര്‍മാര്‍ക്ക് ഓരോ പ്രദേശവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു സംഭവിക്കുന്ന ഒരു സാധാരണ അപകടമുണ്ട്- അപകടങ്ങള്‍ക്കുള്ള സാധ്യതയാണത്. കനത്ത യന്ത്രസാമഗ്രികളുടെ തിരിയുന്ന ചക്രങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ വിരലുകള്‍ കുടുങ്ങിപ്പോകുന്നതാണ് ഒരു സാധാരണ അപകടം; പ്രത്യേകിച്ച് തള്ളവിരല്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വളരെ വേദനാജനകമാണ്. ഇത് തൊഴില്‍ അവസാനിപ്പിക്കുന്ന പരിക്ക് അല്ല, പക്ഷേ പെരുവിരലിന്റെ അഭാവം കാര്യങ്ങളെ മാറ്റുന്നു. നിങ്ങളുടെ തള്ളവിരല്‍ ഉപയോഗിക്കാതെ, പല്ല് തേക്കാനോ ഷര്‍ട്ട് ബട്ടണ്‍ ഇടാനോ മുടി ചീകാനോ ഷൂ കെട്ടാനോ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനോ ഒന്നു ശ്രമിക്കുക. നിങ്ങളുടെ ശരീരത്തിലെ അവഗണിക്കപ്പെട്ട ആ അവയവം ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നു.
സഭയിലെ സമാനമായ ഒരു സാഹചര്യം അപ്പൊസ്തലനായ പൗലൊസ് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും കാണപ്പെടാത്തവരും ശബ്ദമില്ലാത്തവരുമായ ആളുകള്‍ ചിലപ്പോള്‍ മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്ന് ''എനിക്ക് നിങ്ങളെ ആവശ്യമില്ല'' എന്ന പ്രതികരണം അനുഭവിക്കാറുണ്ട് (1 കൊരിന്ത്യര്‍ 12:21). സാധാരണയായി ഇതാരും പറയാറില്ല, എന്നാല്‍ ഇത് ഉറക്കെ പറയുന്ന സമയങ്ങളുമുണ്ട്.
പരസ്പരം തുല്യ പരിഗണനയും ആദരവും പുലര്‍ത്താന്‍ ദൈവം നമ്മെ വിളിച്ചിരിക്കുന്നു (വാ. 25). നമ്മില്‍ ഓരോരുത്തരും ലഭിച്ചിരിക്കുന്ന വരങ്ങളുടെ അളവ് പരിഗണിക്കാതെ തന്നെ ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ഭാഗമാണ് (വാ. 27), നമുക്ക് പരസ്പരം ആവശ്യമാണ്. നമ്മില്‍ ചിലര്‍ കണ്ണും ചെവിയുമാണ്, അതുപോലെ നമ്മില്‍ ചിലര്‍ തള്ളവിരലുകള്‍ ആണ്. എന്നാല്‍ നാം ഓരോരുത്തരും ക്രിസ്തുവിന്റെ ശരീരത്തില്‍ ഒരു പ്രധാന പങ്ക് വഹിക്കുന്നു, ചിലപ്പോള്‍ കണ്ണില്‍ പെടുന്നതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍.
നാം പൊടിയാണ്
ചെറുപ്പക്കാരനായ പിതാവിന്റെ ക്ഷമ നശിച്ചിരുന്നു. ''ഐസ്‌ക്രീം! ഐസ്‌ക്രീം!'' അയാളുടെ മുട്ടിലിഴയുന്ന കുട്ടി നിലവിളിച്ചു. തിങ്ങിനിറഞ്ഞ മാളിന്റെ നടുവിലെ ബഹളം ആള്‍ക്കൂട്ടത്തിന്റെ ശ്രദ്ധ ആകര്‍ഷിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ''ശരി, പക്ഷേ നമുക്ക് ആദ്യം മമ്മിക്കായി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം'' പിതാവ് പറഞ്ഞു. ''ഇല്ല! ഐസ്‌ക്രീം!'' അപ്പോഴാണ് അവള്‍ അവരെ സമീപിച്ചത്: നല്ല വസ്ത്രം ധരിച്ച, ഹാന്‍ഡ്ബാഗിനു മാച്ച് ചെയ്യുന്ന ചെരിപ്പുകളുള്ള ഒരു സ്ത്രീ. ''അവന് വലിയ വാശിക്കാരനാണ്,'' പിതാവ് പറഞ്ഞു. ആ സ്ത്രീ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പ്രതികരിച്ചു, ''യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍, വലിയ വാശിക്കാരനാണ്
നിങ്ങളുടെ കുട്ടിയെ കിട്ടിയതെന്നു തോന്നുന്നു. അവന് വളരെ ചെറുതാണെന്ന് മറക്കരുത്. നിങ്ങള്‍ ക്ഷമയോടെ അടുത്ത് നില്‍ക്കേണ്ടത് അവന് ആവശ്യമാണ്.'' ആ സാഹചര്യം സ്വയമേവ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടില്ല, പക്ഷേ ഈ താല്ക്കാലിക വിരാമം അച്ഛനും മകനും ആവശ്യമായ ഒന്നായിരുന്നു.
ജ്ഞാനിയായ സ്ത്രീയുടെ വാക്കുകളുടെ പ്രതിധ്വനി 103-ാം സങ്കീര്‍ത്തനത്തില്‍ കേള്‍ക്കുന്നു. ദാവീദ് നമ്മുടെ ദൈവമായ കര്‍ത്താവിനെക്കുറിച്ച് എഴുതുന്നു, ''യഹോവ കരുണയും കൃപയും നിറഞ്ഞവന്‍ ആകുന്നു; ദീര്‍ഘക്ഷമയും മഹാദയയും ഉള്ളവന്‍ തന്നേ'' (വാ. 8). 'മക്കളോട് കരുണയുള്ള'' ഒരു ഭൗമിക പിതാവിന്റെ രൂപം ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവന് തുടരുന്നു, അതിലുപരിയായി ''അപ്പന് മക്കളോടു കരുണ തോന്നുന്നതു പോലെ യഹോവയ്ക്ക് തന്റെ ഭക്തന്മാരോടു കരുണ തോന്നുന്നു'' (വാ. 13). നമ്മുടെ പിതാവായ ദൈവം ''നമ്മുടെ പ്രകൃതി അറിയുന്നുവല്ലോ; നാം പൊടി എന്ന് അവന് ഓര്‍ക്കുന്നു'' (വാ. 14). നാം ചെറിയവരും ദുര്‍ബലവുമാണെന്ന് അവനറിയാം.
നാം പലപ്പോഴും പരാജയപ്പെടുകയും ഈ ലോകം നമുക്കു നല്‍കുന്ന കാര്യങ്ങളില്‍ അതിശയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ പിതാവിന്റെ ക്ഷമ, എപ്പോഴും നിലനില്‍ക്കുന്ന, സമൃദ്ധമായ സ്‌നേഹം എന്നിവയെ അറിയുന്നത് എത്ര അത്ഭുതകരമായ ഉറപ്പാണ്.
സമൃദ്ധിയായ ജീവന്‍
1918 ല്‍, ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിന്റെ അവസാന കാലത്ത്, ഫോട്ടോഗ്രാഫര്‍ എറിക് എന്‍സ്‌ട്രോം തന്റെ വര്‍ക്കുകളുടെ ഒരു സമാഹാരം തയ്യാറാക്കുകയായിരുന്നു. അനേകരെ സംബന്ധിച്ച് ശുന്യതയുടെ ഒരു സമയമായി അനുഭവപ്പെട്ട ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ പൂര്‍ണ്ണതയുടെ ഒരു അവബോധം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒന്ന് ഉള്‍പ്പെടുത്തണമെന്ന് അദ്ദേഹം ആഗ്രഹിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ, ഇന്ന് ഏറ്റവുമധികം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഫോട്ടോയില്‍ താടിക്കാരനായ ഒരു വൃദ്ധന്‍ മേശക്കരികില്‍ തലകുമ്പിട്ട് കൈകള്‍ കോര്‍ത്ത് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നതാണ് ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മേശമേല്‍ ഒരു പുസ്തകവും കണ്ണടയും ഒരു പാത്രം കഞ്ഞിയും ഒരു കഷ്ണം ബ്രെഡും ഒരു കത്തിയും ഉണ്ട്. വേറൊന്നുമില്ല, എന്നാല്‍ ഒന്നും കുറവുമില്ല.
ചിലര്‍ പറയും ഫോട്ടോ ദൗര്‍ലഭ്യത്തെയാണു കാണിക്കുന്നതെന്ന്. എന്നാല്‍ എന്‍സ്‌ട്രോമിന്റെ പോയിന്റ് നേരെ തിരിച്ചാണ്: ഇവിടെയിതാ കൃതജ്ഞതയില്‍ ജീവിക്കുന്ന ഒരുവന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ ജീവിതം, നമ്മുടെ സാഹചര്യം എന്തായിരുന്നാലും എനിക്കും നിങ്ങള്‍ക്കും അനുഭവമാക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒന്ന്. യേഹന്നാല്‍ 10 ല്‍ യേശു സുവാര്‍ത്ത പ്രഖ്യാപിച്ചു: 'ജീവന്‍ ... സമൃദ്ധിയായി'' (വാ. 10). സമൃദ്ധി അഥവാ പൂര്‍ണ്ണതയെ നാം 'അനേക കാര്യങ്ങള്‍ക്ക്'' സമമാക്കുമ്പോള്‍ ഈ സദ്വാര്‍ത്തയോട് നാം കഠിനമായ അന്യായമാണു ചെയ്യുന്നത്. യേശു പറയുന്ന സമൃദ്ധിയായ ജീവന്‍, സമ്പത്ത് അല്ലെങ്കില്‍ വസ്തുവകകള്‍ എന്നീ ലോകപരമായ ഇനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് അളക്കേണ്ടതല്ല, മറിച്ച് നല്ലയിടയന്‍ 'തന്റെ ആടുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി ജീവന്‍'' കൊടുക്കുന്നതിനും (വാ. 11), നമ്മുടെ ദൈനംദിന ആവശ്യങ്ങള്‍ നടത്തിത്തരുന്നതിനുമുള്ള നന്ദിയാല്‍ നിറഞ്ഞ ഒരു ഹൃദയവും മനസ്സും ആത്മാവും ശക്തിയുമാണ് അതിന്റെ അളവുകോല്‍. ഇതാണ് സമൃദ്ധിയായ ജീവന്‍-ദൈവവുമായുള്ള ബന്ധം ആസ്വദിക്കുക-അതു നമുക്കോരോരുത്തര്‍ക്കും സാധ്യമാണ്.
സ്തുതിയുടെ ജീവിത ശൈലി
വാലസ് സ്‌റ്റെഗ്നറിന്റെ മാതാവ് അമ്പതാമത്തെ വയസ്സില്‍ മരിച്ചു. വാലസിന് എണ്‍പതു വയസ്സായപ്പോള്‍, ഒടുവിലദ്ദേഹം അവര്‍ക്കായി ഒരു കുറിപ്പെഴുതി - 'വളരെ താമസിച്ചുപോയ കത്ത്'' - അതില്‍ വളര്‍ന്നു വരികയും വിവാഹിതയാകുകയും പ്രയാസകരമായ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ രണ്ടു മക്കളെ വളര്‍ത്തുകയും ചെയ്്ത ഒരു സ്ത്രീയുടെ സദ്ഗുണങ്ങള്‍ വിവരിച്ചിരുന്നു. ആകര്‍ഷകരല്ലാത്ത ആളുകേെളപ്പാലും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒരു ഭാര്യയും അമ്മയും ആയിരുന്നു അവള്‍. തന്റെ ശബ്ദത്തിലൂടെ തന്റെ മാതാവ് പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്ന ശക്തിയെക്കുറിച്ച് വാലസ് ഓര്‍മ്മിക്കുന്നു. അദ്ദേഹം എഴുതി, 'പാടാനുള്ള ഒരവസരവും നീ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയില്ല.' അദ്ദേഹത്തിന്റെ മാതാവ് ജീവിച്ചിരുന്ന കാലമത്രയും വലുതും ചെറുതുമായ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കു നന്ദിയുള്ളവളായി പാടുമായിരുന്നു.
സങ്കീര്‍ത്തനക്കാരനും പാടാനുള്ള അവരങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ചു. ദിവസങ്ങള്‍ നല്ലതായിരിക്കുമ്പോള്‍ അവന് പാടി, അവ നല്ലതല്ലാതിരിക്കുമ്പോഴും പാടി. പാട്ടുകള്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടതോ നിര്‍ബന്ധിക്കപ്പെട്ടതോ ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് 'സ്വര്‍ഗ്ഗത്തെയും ഭൂമിയെയും നിര്‍മ്മിച്ചവനോടുള്ള'' സ്വാഭാവിക പ്രതികരണമായിരുന്നു (സങ്കീര്‍ത്തനം 146:6). അവന് ''വിശപ്പുള്ളവര്‍ക്ക് ആഹാരം നല്‍കുകയും'' (വാ. 7) ''കുരുടന്മാര്‍ക്കു കാഴ്ച കൊടുക്കുകയും'' (വാ. 8) ''അനാഥനെയും വിധവയെയും സംരക്ഷണ ചെയ്യുകയും''
(വാ. 9) ചെയ്യുന്നു. ഇതു തീര്‍ച്ചയായും 'എന്നേക്കും വിശ്വസ്തത പുലര്‍ത്തുന്ന'' ''യാക്കോബിന്റെ ദൈവത്തില്‍'' (വാ. 5-6) ദിനംതോറും ആശ്രയം വച്ചുകൊണ്ട് കാലങ്ങള്‍കൊണ്ട് ശക്തി ആര്‍ജ്ജിക്കുന്നവന്റെ ഗാനാലാപനത്തിന്റെ ഒരു ജീവിതശൈലിയാണ്.
നമ്മുടെ ശബ്ദത്തിന്റെ മേന്മയല്ല വിഷയം, മറിച്ച് ദൈവത്തിന്റെ പരിപാലിക്കുന്ന നന്മയോടുള്ള നമ്മുടെ പ്രതികരണമാണ്-സ്തുതിയുടെ ജീവിതശൈലി. പഴയ ഗാനം പറയുന്നതുപോലെ, 'എന്റെ ഹൃദയാന്തര്‍ഭാഗത്ത് ഒരു ഗാനമുണ്ട്.''
ദാതാവിനെ മറക്കരുത്
ക്രിസ്തുമസിനു തൊട്ടുമുമ്പാണ്, അവളുടെ മക്കള്‍ കൃതജ്ഞതയോടുള്ള ബന്ധത്തില്‍ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുന്ന സമയമായിരുന്നു അത്. അത്തരം ചിന്തകളിലേക്കു വഴുതിപ്പോകുക എളുപ്പമാണെന്നവള്‍ക്കറിയാം, എങ്കിലും തന്റെ മക്കളുടെ ഹൃദയങ്ങള്‍ക്ക് മെച്ചമായ ചിലതു വേണമെന്നവള്‍ക്കു തോന്നി. അതിനാല്‍ അവള്‍ വീട്ടിലെല്ലാം പരതിയിട്ട് ലൈറ്റ് സ്വിച്ചുകളിലും അടുക്കളയിലും റഫ്രിജറേറ്ററിന്റെ കതകിലും വാഷിംഗ് മെഷീനിലും ഡ്രൈയറിലും വാട്ടര്‍ ഫോസറ്റുകളിലും എല്ലാം ചുവന്ന ബോകള്‍ ഒട്ടിച്ചു. ഓരോ ബോയിലും കൈകൊണ്ടെഴുതിയ നോട്ടുകളുണ്ടായിരുന്നു, 'ദൈവം നമുക്കു നല്‍കുന്ന ചില ദാനങ്ങള്‍ അവഗണിച്ചുകളയാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. അതിനാല്‍ അതിന്റെമേല്‍ ഞാന്‍ ഒരു ബോ വയ്ക്കുന്നു. നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് അവന് നല്ലവനാണ്. എവിടെ നിന്നാണ് സമ്മാനം വരുന്നതെന്നു മറക്കരുത്.'
ആവര്‍ത്തനപുസ്തകം 6 ല്‍, യിസ്രായേല്‍ രാജ്യത്തിന്റെ ഭാവി വിഷയത്തില്‍ അവിടെയുള്ള രാജ്യങ്ങളെ കീഴടക്കുന്നത് ഉള്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നു നാം കാണുന്നു. അങ്ങനെ അവര്‍ പണിതിട്ടില്ലാത്ത വലിയ പട്ടണങ്ങളിലും (വാ. 10) അവര്‍ അധ്വാനിച്ചിട്ടില്ലാത്ത നല്ല വസ്തുക്കളെക്കൊണ്ടു നിറഞ്ഞ വീടുകളിലും അവര്‍ പാര്‍ക്കാനും അവര്‍ വെട്ടിയിട്ടില്ലാത്ത കിണറുകളിലെ വെള്ളം കുടിക്കാനും നട്ടിട്ടില്ലാത്ത മുന്തിരിത്തോട്ടത്തിന്റെ ഫലം അനുഭവിക്കാനും അവര്‍ക്ക് ഇടയാകും (വാ. 10). ഈ അനുഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം ലഭിക്കുന്നത് ഒരൊറ്റ ഉറവിടത്തില്‍നിന്നായിരിക്കും - 'നിന്റെ ദൈവമായ യഹോവ'' (വാ. 10). ദൈവം ഈ ദാനങ്ങളും അതിലധികവും സ്നേഹപൂര്‍വ്വം നല്‍കുമ്പോള്‍, ജനം അവനെ മറക്കാതിരിക്കാന്‍ സൂക്ഷിക്കണമെന്ന് ഉറപ്പാക്കുവാന്‍ മോശ ആഗ്രഹിച്ചു (വാ. 12).
ജീവിതത്തിലെ ചില പ്രത്യേക അവസരങ്ങളില്‍ മറക്കുക എളുപ്പമാണ്. എന്നാല്‍ സകല അനുഗ്രഹങ്ങളുടെയും ഉറവിടമായ ദൈവത്തിന്റെ നന്മകളെ നമുക്കു മറക്കാതിരിക്കാം.
ദൈവത്തിന്റെ പ്രത്യേക നിക്ഷേപം
ഒരു വിശാലമായ സിംഹാസന മുറി സങ്കല്പിക്കുക. സിംഹാസനത്തില്‍ ഒരു മഹാനായ രാജാവ് ഇരിക്കുന്നു. എല്ലാ പദവികളിലുള്ളവരും മികച്ച സ്വഭാവ വിശേഷമുള്ളവരുമായ സേവകന്മാര്‍ അവന്റെ ചുറ്റും നില്‍ക്കുന്നു. രാജാവിന്റെ കാല്‍ക്കല്‍ ഒരു പെട്ടി ഇരിക്കുന്നതായി ഇനി സങ്കല്പിക്കുക. സമയാസമയങ്ങളില്‍ രാജാവ് കൈനീട്ടി അതിലെ ഉള്ളടക്കം പരിശോധിക്കുന്നു. എന്താണ് പെട്ടിയിലുള്ളത്? രാജാവിനു പ്രിയങ്കരമായ ആഭരണങ്ങള്‍, സ്വര്‍ണ്ണം, രത്‌നക്കല്ലുകള്‍. ഈ പെട്ടിയില്‍ രാജാവിന്റെ നിക്ഷേപമാണുള്ളത്, അവനു മഹാസന്തോഷം പകരുന്ന ശേഖരം. നിങ്ങളുടെ ഹൃദയക്കണ്ണില്‍ ആ ചിത്രം കാണുവാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടോ?
ഈ സമ്പത്തിനുള്ള എബ്രായ പദം സെഗുലാഹ് ആണ്. അതിനര്‍ത്ഥം 'പ്രത്യേക സമ്പത്ത്.' ഈ പദം പുറപ്പാട് 19:5; ആവര്‍ത്തനം 7:6; സങ്കീര്‍ത്തനം 135:4 തുടങ്ങിയ വാക്യങ്ങളില്‍ കാണാം; അവിടെയത് യിസ്രായേല്‍ രാഷ്ട്രത്തെ സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ അതേ വാങ്മയ ചിത്രം അപ്പൊസ്തലനായ പത്രൊസിന്റെ എഴുത്തിലൂടെ പുതിയ നിയമത്തില്‍ കാണാം. അവന് ദൈവജനത്തെ 'കരുണ ലഭിച്ചവര്‍'' (വാ. 10) എന്നു വിളിക്കുന്നു. യിസ്രായേല്‍ ജനത്തിനും അപ്പുറത്തായുള്ള ഒരു സംഘമാണത്. മറ്റു വാക്കുകളില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, യേശുവില്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന, യെഹൂദനും ജാതികളും അടങ്ങിയ ആളുകളെക്കുറിച്ചാണവന്‍ സംസാരിക്കുന്നത്. 'നിങ്ങളോ ... സ്വന്തജനവും ആകുന്നു' എന്ന് അവന് എഴുതുന്നു (വാ. 9).
അതു സങ്കല്പിച്ചു നോക്കൂ! മഹാനും ശക്തനുമായ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലെ രാജാവ് നിങ്ങളെ അവന്റെ പ്രത്യേക സമ്പത്തായി എണ്ണുന്നു. അവന് നിങ്ങളെ പാപത്തിന്റെയും മരണത്തിന്റെയും പിടിയില്‍നിന്നു വിടുവിച്ചു. നിങ്ങളെ തന്റെ സ്വന്തമായി അവന് അവകാശപ്പെടുന്നു. രാജാവിന്റെ വാക്കുകള്‍ പറയുന്നു, 'ഇതു ഞാന്‍ സ്‌നേഹിക്കുന്നവനാണ്. ഇവന്‍ എന്റേതാണ്.'
സ്വസ്ഥതയുള്ള ജീവിതം കണ്ടെത്തുക
'വളരുമ്പോള്‍ നിനക്ക് എന്തായിത്തീരണം?' കുട്ടികളായിരിക്കുമ്പോള്‍ നാമെല്ലാം ഈ ചോദ്യം കേട്ടിട്ടുണ്ട്, ചിലപ്പോള്‍ വലുതായശേഷവും. ജിജ്ഞാസയില്‍നിന്നുടലെടുത്തതാണ് ചോദ്യം, ഉത്തരമാകട്ടെ അഭിലാഷത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നതും. എന്റെ ഉത്തരത്തിന് വര്‍ഷങ്ങള്‍കൊണ്ട് രൂപഭേദം വന്നിട്ടുണ്ട്, ഒരു കാലിച്ചെറുക്കനില്‍ തുടങ്ങി, പിന്നെ ട്രക്ക് ഡ്രൈവര്‍, പട്ടാളക്കാരന്‍, പിന്നെ ഒരു ഡോക്ടറാകണമെന്ന ലക്ഷ്യത്തില്‍ കോളജില്‍ ചേര്‍ന്നു. എന്നിരുന്നാലും ഒരു സ്വസ്ഥതയുള്ള ജീവിതം നയിക്കണമെന്ന് ആരെങ്കിലും നിര്‍ദ്ദേശിച്ചതായോ ഞാന്‍ തന്നെ ഗൗരവമായി ചിന്തിച്ചതായോ എനിക്ക് ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.
എന്നാല്‍ അതാണ് വാസ്തവത്തില്‍ പൗലൊസ് തെസ്സലൊനീക്യരോടു പറയുന്നത്. ഒന്നാമത്, അവരോട് അന്യോന്യവും ദൈവകുടുംബത്തില്‍പ്പെട്ട എല്ലാവരെയും കൂടുതലായി സ്‌നേഹിക്കുവാന്‍ അവന് പറയുന്നു (1 തെസ്സലൊനീക്യര്‍ 4:10). അടുത്തതായി അവര്‍ക്കു ചെയ്യാന്‍ സംഗതിവരുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് പൊതുവായ ഒരു നിര്‍ദ്ദേശം നല്‍കുന്നു. 'സ്വസ്ഥതയുള്ള ജീവിതം നയിക്കുന്നത് നിങ്ങളുടെ അഭിലാഷമാക്കുക' (വാ. 11). എന്താണ് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ പൗലൊസ് അതുകൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്? അവന് വ്യക്തമാക്കുന്നു: മറ്റുള്ളവര്‍ നിങ്ങളെ ബഹുമാനിക്കുവാനും ആര്‍ക്കും നിങ്ങള്‍ ഭാരമാകാതിരിക്കാനും നിങ്ങള്‍ 'സ്വന്തകാര്യം നോക്കുവാനും സ്വന്തകൈകൊണ്ടു വേല ചെയ്യുവാനും അഭിമാനം തോന്നണം' (വാ. 11-12). കുട്ടികള്‍ തങ്ങളുടെ കഴിവിനനുസരിച്ചോ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ചോ ഉള്ളത് അഭിലഷിക്കുന്നതിനെ നാം നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തുന്നില്ല എന്നാല്‍ അവര്‍ എന്തു തിരഞ്ഞെടുത്താലും സ്വസ്ഥമായ മനസ്സോടെ അതു തിരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ നാമവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കണം.
നാം ജീവിക്കുന്ന ലോകത്തെ പരിഗണിച്ചാല്‍, അഭിലാഷം, സ്വസ്ഥത എന്നീ പദങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ വലിയ അകലം തോന്നുകയില്ല. എന്നാല്‍ തിരുവെഴുത്ത് എപ്പോഴും കാലിക പ്രസക്തമാണ്. അതിനാല്‍ സ്വസ്ഥമായ ജീവിതം നയിക്കാന്‍ ആരംഭിക്കുന്ന കാര്യം നാം പരിഗണിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
നിങ്ങളുടെ ആയുധത്തില്‍ ആശ്രയിക്കുക
ഒരു യുവ എഴുത്തുകാരന്‍ എന്ന നിലയില്‍, വര്‍ക്ക്‌ഷോപ്പുകളില്‍ പങ്കെടുത്ത് എഴുതുമ്പോള്‍ എന്നെക്കുറിച്ച് എനിക്ക് ഉറപ്പില്ലായ്മ തോന്നാറുണ്ട്. ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കുമ്പോള്‍ ഔപചാരിക പരിശീലനം നേടിയവരും വര്‍ഷങ്ങളിലെ അനുഭവ സമ്പത്തുള്ളവരുമായ മല്ലന്മാരെക്കൊണ്ടു മുറി നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നതായി തോന്നും. എനിക്കിതു രണ്ടുമില്ല. എനിക്കുള്ളത് കിംഗ് ജെയിംസ് ബൈബിളിന്റെ ഭാഷയും ശൈലിയും താളവും കേട്ടു രൂപപ്പെട്ട ഒരു കാതു മാത്രമാണ്. അതാണു ഞാന്‍ പരിചയിച്ച എന്റെ ആയുധം എന്നു പറയാം. അതെന്റെ രചനാശൈലിയെ സ്വാധീനിക്കുവാന്‍ അനുവദിക്കുന്നത് എനിക്കു സന്തോഷം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു, മറ്റുള്ളവര്‍ക്കും സന്തോഷം പകരുന്നു എന്നു ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.
ഗൊല്യാത്തിനെതിരെ പൊരുതുവാന്‍ പോകുന്നതിന് ശൗലിന്റെ ആയുധവര്‍ഗ്ഗം ധരിക്കേണ്ടിവരുമ്പോള്‍ യുവഇടയനായ ദാവീദിന് തന്നെക്കുറിച്ചു തന്നെ ഉറപ്പില്ല എന്ന ചിന്ത നമുക്കു വരാറില്ല (1 ശമൂവേല്‍ 17:38-39). അതു ധരിച്ച് അവനു നടക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആയുധവര്‍ഗ്ഗം മറ്റൊരുവന്റെ തടവറയാണെന്നു ദാവീദ് മനസ്സിലാക്കി-'ഇവ ധരിച്ചുകൊണ്ടു നടക്കുവാന്‍ എനിക്കു കഴിയുകയില്ല' (വാ. 39). അതിനാല്‍ തനിക്കറിയാവുന്നതില്‍ അവന് ആശ്രയിച്ചു. ആ സമയത്തെ മുന്‍കണ്ടുകൊണ്ട് അതിനാവശ്യമായ കാര്യങ്ങള്‍കൊണ്ട് ദൈവം അവനെ പരിശീലിപ്പിച്ചിരുന്നു (വാ. 34-35). കവിണയും കല്ലും ആയിരുന്നു ദാവീദിനു ശീലം - അവന്റെ ആയുധവര്‍ഗ്ഗം - അന്നത്തെ ദിവസം യിസ്രായേല്‍ നിരകളില്‍ ആഹ്ലാദം പരത്തുവാന്‍ ദൈവം അതിനെ ഉപയോഗിച്ചു.
മറ്റെയാള്‍ക്കുള്ളത് എനിക്കുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍, എന്റെ ജീവിതം വ്യത്യസ്തമാകുമായിരുന്നു എന്നു ചിന്തിച്ച് നിങ്ങള്‍ക്ക് എന്നെങ്കിലും നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഉറപ്പില്ലായ്മ തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ? ദൈവം നിങ്ങള്‍ക്കു പ്രത്യേകമായി നല്‍കിയിട്ടുള്ള വരങ്ങളെ അല്ലെങ്കില്‍ അനുഭവങ്ങളെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുക. ദൈവദത്തമായ നിങ്ങളുടെ ആയുധവര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ആശ്രയിക്കുക.