1907 ഡിസംബർ 6 ന്, യുഎസ് സംസ്ഥാനമായ വെസ്റ്റ് വിർജീനിയയിലെ ഒരു ചെറിയ സമൂഹത്തെ അവിടെയുണ്ടായ സ്‌ഫോടനങ്ങൾ തകർത്തുകളഞ്ഞു; കൽക്കരി ഖനന വ്യവസായത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു അത്. ഏകദേശം 360 ഖനിത്തൊഴിലാളികൾ കൊല്ലപ്പെട്ടു. ഈ ഭീകരമായ ദുരന്തം 250 സ്ത്രീകളെ വിധവകളാക്കുകയും 1,000 കുട്ടികളെ പിതാക്കന്മാരില്ലാത്തവരാക്കുകയും ചെയ്തതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. നൂറുകണക്കിനാളുകൾ പങ്കെടുത്ത അനുസ്മരണ സമ്മേളനമാണ് പില്ക്കാലത്ത് യുഎസിൽ പിതൃദിനം (ഫാദേഴ്‌സ് ഡേ) ആഘോഷിക്കുന്നതിനു മുഖാന്തരമായിത്തീർന്നതെന്ന് ചരിത്രകാരന്മാർ അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. വലിയ നഷ്ടത്തിൽ നിന്ന് അനുസ്മരണവും – ഒടുവിൽ – ആഘോഷവും പിറവിയെടുത്തു.

മനുഷ്യചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തം സംഭവിച്ചത്, മനുഷ്യർ തങ്ങളുടെ സ്രഷ്ടാവിനെ ക്രൂശിച്ചപ്പോഴാണ്. എന്നിരുന്നാലും, ആ ഇരുണ്ട നിമിഷം അനുസ്മരണവും ആഘോഷവും ഉളവാക്കി. ക്രൂശിലേക്കു പോകുന്നതിന്റെ തലേദിവസം രാത്രി, യേശു യിസ്രായേലിന്റെ പെസഹയുടെ ഘടകങ്ങൾ എടുത്ത് സ്വന്തം സ്മാരക ആഘോഷം സൃഷ്ടിച്ചു. ലൂക്കൊസിന്റെ രേഖ ഈ രംഗത്തെ ഇപ്രകാരം വിവരിക്കുന്നു: ”അവൻ അപ്പം എടുത്തു വാഴ്ത്തി നുറുക്കി അവർക്കു കൊടുത്തു: ഇതു നിങ്ങൾക്കു വേണ്ടി നല്കുന്ന എന്റെ ശരീരം; എന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി ഇതു ചെയ്യുവിൻ എന്നു പറഞ്ഞു” (ലൂക്കൊസ് 22:19).  

ഇന്നും, നാം കർത്താവിന്റെ മേശയിൽ പങ്കുകൊള്ളുമ്പോഴെല്ലാം, നമ്മോടുള്ള അവിടുത്തെ മഹത്തും അചഞ്ചലവുമായ സ്‌നേഹത്തെ ബഹുമാനിക്കുന്നു – നമ്മെ രക്ഷിക്കുന്നതിനു കൊടുക്കേണ്ടിവന്ന വിലയെ അനുസ്മരിക്കുകയും അവിടുത്തെ ത്യാഗം നേടിത്തന്ന ജീവന്റെ ദാനത്തെ ആഘോഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചാൾസ് വെസ്ലി തന്റെ മഹത്തായ ഗാനത്തിൽ പറഞ്ഞതുപോലെ, ”അതിശയകരമായ സ്‌നേഹം! എങ്ങനെ എന്റെ ദൈവമേ, എനിക്കു വേണ്ടി മരിക്കാൻ അങ്ങേയ്ക്കു കഴിഞ്ഞു?”